در حالی که لیگ برتر فوتبال انگلستان تازه وارد نیم فصل دوم شده، تا کنون مربی هشت تیم از بیست تیم حاضر در این رقابتها تغییر کرده است.
اخراج سام آلاردایس از باشگاه نیوکاسل، آخرین نمونه این تحولات است که نشان می دهد مربیگری در ثروتمندترین لیگ فوتبال جهان را نیز باید به سیاهه مشاغل خطرناک اضافه کرد.
آلاردایس که فصل پیش کارنامه بسیار موفقی در باشگاه بولتون داشت، در آخرین روزهای مسابقات این تیم را رها کرد و به نیوکاسل پیوست - پیوندی که در کمال تعجب هشت ماه بیشتر دوام نیاورد.
اما پرسش اینجاست که این مربی های لیگ برتری چرا اخراج شده اند؟ و اینکه آمار این تغییرات در هدایت تیم های لیگ برتری در مقایسه با دیگر لیگ های فوتبال در اروپا چگونه است؟
واقعیت آن است که شمار مالکان کم طاقت باشگاه ها که انتظار نتیجه فوری دارند بیشتر و بیشتر شده است.
استدلال صاحبان باشگاه ها در برابر این انتقاد ساده است: اگر انتخاب اشتباه باشد و بخواهی بر آن پایبند بمانی، تنها زمان و پول است که هدر می رود
مربیانی که یکی پس از دیگری کار خود را از دست داده اند، کسانی هستند که تنها پنج ماه پیشتر - در آغاز فصل - قرار بوده بهترین گزینه ممکن و قادر به اداره موفق تیم خود باشند.
اما موقعیت مالی استثنائی حضور در لیگ برتر، که درآمد پخش تلویزیونی آن به تنهایی یک و هشت دهم میلیارد پوند است، روی دیگری هم دارد و آن فشار فزاینده برای کسب نتیجه و - مهمتر از همه - بقاء است.
از هشت تیمی که تا کنون مربی خود را عوض کرده اند، به جز چلسی - و شاید تا حدی نیوکاسل - همگی با خطر سقوط به دسته پایین تر روبرو بوده اند.
بیرون افتادن از لیگ پولساز برتر پیش از هر چیز به معنای از دست دادن درآمد حاصل از پخش تلویزیونی این رقابت هاست، یعنی رقمی حدود چهل میلیون دلار.
مالکان باشگاه های لیگ برتر تمام تلاش خود را می کنند تا جلوی چنین اتفاقی را، که معضلات مالی بی پایانی را با خود به همراه می آورد، بگیرند. اخراج و عوض کردن مربیان بی شک بخشی از این تلاش است.
درآمد حاصل از پخش تلویزیونی لیگ برتر در فصل جاری نزدیک به دو میلیارد پوند است
اوضاع در لیگ فوتبال ایتالیا (کالچو) نیز چندان تفاوتی ندارد. از آغاز مسابقات این فصل، هفت باشگاه مربیان خود را برکنار کرده اند و بیشتر آنها -- تیم هایی نظیر سیه‌نا، رجینا، و امپولی -- موقعیت بدی در جدول رده بندی دارند.
اما در اسپانیا چشم انداز برای مربیان کمی روشن تر است. از آغاز رقابت های فصل 2007، تنها سه مربی از بیست و دو مربی حاضر در لالیگا شغل خود را از دست داده اند و به نظر می رسد مالکان باشگاه ها در این کشور بیشتر خواهان ثبات هستند.
هر یک از تغییرات در کادر مربیگری تیم ها انتقاداتی را هم در پی داشته است؛ انتقاد کسانی را که معتقدند مربیان برای موفقیت نیاز به زمان دارند.
اما استدلال صاحبان باشگاه ها در برابر این انتقاد ساده است: اگر انتخاب اشتباه باشد و بخواهی بر آن پایبند بمانی، تنها زمان و پول است که هدر می رود.
