مشاعرۀ سنّتی

[*زهره*]

یاد باد آن صحبت شبها که با نوشین لبان
بحث سر عشق و ذکر حلقه عشاق بود

 

[noshdaroo]

یاد باد آن صحبت شبها که با نوشین لبان
بحث سر عشق و ذکر حلقه عشاق بود

دیدی آن ترک ختا دشمن جان بود مرا
گرچه عمری به خطا دوست خطابش کردم​

 

[araz_heidari]

دیدی آن ترک ختا دشمن جان بود مرا
گرچه عمری به خطا دوست خطابش کردم​

مرا عهدیست با جانان که تا جان در بدن دارم
هوا داران کویش را چو جان خویشتن دارم
​

 

[MOON.LIGHT]

مرا عهدیست با جانان که تا جان در بدن دارم
هوا داران کویش را چو جان خویشتن دارم
​

ملک در سجده آدم زمین بوس تو نیت کرد
که در حسن تو لطفی دید بیش از حد انسانی

 

[Farasystem]

Answare

Answare

ملک در سجده آدم زمین بوس تو نیت کرد
که در حسن تو لطفی دید بیش از حد انسانی

یاد دارم یک غروبی سرد سرد
می گذشت از کوچه ی ما دوره گرد

دوره گردم دار قالی می خرم
دست دوم جنس عالی می خرم

 

[naghmeirani]

منم که دیده به دیدارِ دوست کردم باز

چه شکر گویمت ای کار سازِ بنده نواز

 

[*زهره*]

زان یار دلنوازم شکریست با شکایت
گر نکته دان عشقی بشنو تو این حکایت

 

[naghmeirani]

تو كز سراي طبيعت نمي روي بيرون
كجا به كوي طريقت گذر تواني كرد؟

 

[MAHRaVE]

در خرابات مغان نور خدا مي بينم
اين عجب بين كه چه نوري زكجا مي بينم

 

[arman_m45]

من نمي يابم مجال اي دوستان

گرچه او دارد جمالي بس جميل​

 

[moein_13]

من نمي يابم مجال اي دوستان

گرچه او دارد جمالي بس جميل​

لب بر لب کوزه بردم از غایت از / تا زاو طلبم واسطه ی عمر دراز

 

[hseman]

ز روزگار جواني خبر چه مي پرسي
چون برق آمد و چون ابر نوبهار گذشت

 

[barg]

تو غره بدان مشو که می مینخوری

صد لقمه خوری که می غلام‌ست آنرا

 

[moein_13]

تو غره بدان مشو که می مینخوری

صد لقمه خوری که می غلام‌ست آنرا

الا یا ایه الساقی ادرک تن و ناملها

که عشق اسان نمود ولی افتاد مشکلها



فکنم مصرع اولشو خراب کردم

 

[hamid_61]

ازین چشمه منوشید که پر خون جگر گشت

بدین تشنه بگویید که آن آب بقا رفت


سر راه نشستیم نشستیم و شب افتاد

بپرسید، بپرسید که آن ماه کجا رفت

 

[امير علي جعفري]

سلام
خوبرويان جهان رحم ندارد دلشان
بايد از جان گذرد هركه شود مايلشان
روز اول كه سرشتند زگل پيكرشان
سنگي اندر گلشان بود كه آن شد دلشان

 

[*زهره*]

ازین چشمه منوشید که پر خون جگر گشت

بدین تشنه بگویید که آن آب بقا رفت


سر راه نشستیم نشستیم و شب افتاد

بپرسید، بپرسید که آن ماه کجا رفت

تا گرفتم خلوتی تاریک روشن‌تر شدم
قطره‌ای بودم چو رفتم در صدف گوهر شدم

 

[meh_61]

منم که ديده به ديدار دوست کردم باز
چه شکر گويمت ای کارساز بنده نواز[FONT=&quot][/FONT]

 

[nooshafarin]

منم که ديده به ديدار دوست کردم باز
چه شکر گويمت ای کارساز بنده نواز

زان یار دلنوازم شکریست با شکایت
گر نکته دان عشقی بشنو تو این حکایت

 

[moein_13]

منم که ديده به ديدار دوست کردم باز
چه شکر گويمت ای کارساز بنده نواز

زاتش دل سوزان و دود اه دل رسید

زروی تو شاهابدین اسیر فراق

 

[meh_61]

زان یار دلنوازم شکریست با شکایت
گر نکته دان عشقی بشنو تو این حکایت

تو را چنان که تويی هر نظر کجا بيند
به قدر دانش خود هر کسی کند ادراک[FONT=&quot][/FONT]

 

[meh_61]

زاتش دل سوزان و دود اه دل رسید

زروی تو شاهابدین اسیر فراق

قسم به حشمت و جاه و جلال شاه شجاع
که نيست با کسم از بهر مال و جاه نزاع

 

[moein_13]

قسم به حشمت و جاه و جلال شاه شجاع
که نيست با کسم از بهر مال و جاه نزاع

نگفتی با چی ولی ادامه میدم

کاش از پس صدهزار سال از دل خاک / چوسبزه امیدِ بر دمیدن گل

ت.....

 

[sahel_k]

حکمم از زمین جداشدن نبود
سرنوشت من خدا شدن نبود
آری آشنا شدن هم از نخست
جز به خاطر جدا شدن نبود...

 

[meh_61]

نگفتی با چی ولی ادامه میدم

کاش از پس صدهزار سال از دل خاک / چوسبزه امیدِ بر دمیدن گل

ت.....

گفتن نمیخواد با حرف آخر باید مشاعره کنی

 

[meh_61]

حکمم از زمین جداشدن نبود
سرنوشت من خدا شدن نبود
آری آشنا شدن هم از نخست
جز به خاطر جدا شدن نبود...

در شب هجران مرا پروانه وصلی فرست
ور نه از دردت جهانی را بسوزانم چو شمع[FONT=&quot][/FONT]

 

[moein_13]

در شب هجران مرا پروانه وصلی فرست
ور نه از دردت جهانی را بسوزانم چو شمع

عشق و ازادگی و حسن جوانی و هنر

عجبا هیچ نیرزید که بی سیم و زرم

 

[naghmeirani]

عراقی

عراقی

ماییم کنون و نیم جانی

و آن نیز نهاده بر کف دست

آن دل، که ازو خبر نداریم

هم در سر زلف اوست گر هست

 

[moein_13]

ماییم کنون و نیم جانی

و آن نیز نهاده بر کف دست

آن دل، که ازو خبر نداریم

هم در سر زلف اوست گر هست

قشنگ بود

توکز مهنت دیگران بی غمی / نشاید که نامت نهند ادمی

 

[*زهره*]

یار بارافتاده را در کاروان بگذاشتند
بی‌وفا یاران که بربستند بار خویش را