رزين كامپوزيت از 4 عنصر مهم تشکیل شده است. ماتريکس پلی مرارگانیک، ذرات فیلر غیرآلی،
عامل اتصال دهنده)كاپلینگ( و سیستم آغازگر-تسريع كننده.
ماتريکس پلیمر در اكثر كامپوزيتهای تجاری امروزی يک ماتريکس كراس لینک دهنده از
منومرهای دی متاكريلات است. شايعترين منومرها، دی متاكريلاتهای آروماتیک هستند. باندهای دوگانه در
انتهای هر مولکول پلی مريزاسیون افزايشی را با كمک آغازگر راديکال آزاد، در پی دارند.
اگرچه اين منومرها قادرند، يک خواص كلینیکی، مکانیکی و نوری ايده آل را ايجاد كنند، آنها غالباً
ويسکوز هستند و لازم است با منومرهای رقیق كننده با وزن مولکولی كم، مخلوط شوند. همچنین يک قوام
قابل كاركرد كلینیکی ممکن با وارد نمودن فیلرها بدست می آيد. اخیراً كامپوزيتهای با انقباض كم معرفی
شده اند كه حاوی منومرهايی با گروههای انتهايی فانکشنال اپوكسی )به نام اكسیران(هستند. پلی مريزاسیون
اين منومرها بوسیله كاتیونها شروع می شود. ساير كامپوزيت رزينهای تجاری از تکنولوژی فیلر و منومرهای
مختلف استفاده می كنند تا انقباض پلی مريزاسیون يا استرس را كاهش دهند. ذرات فیلر غیرآلی منتشر
ممکن است حاوی يک يا بیشتر از ذرات غیرآلی مانند شیشه يا كوارتز با ذرات ريز، سرامیک ها، سیلیکای
میکروفاين يا انواع بسیار جديد نانوذرات باشند.عامل كاپلینگ، يک ارگانوسايلن )غالباً به عنوان سايلن(
می باشند كه بر روی ذرات غیرآلی توسط سازنده بکار می رود تا سطح فیلرها را قبل ازمخلوط شدن با
مونومرهای واكنش نکرده آماده سازی كنند. سايلن ها عوامل كاپلینگ ايجنت نامیده می شوند، زيرا آنها يک
4
باند بین فازهای آلی و غیرآلی كامپوزيت شکل می دهند. يک انتها از مولکول حاوی گروههای فانکشنال
)مانند متوكسی( است كه سبب هیدرولیز و واكنش با فیلر غیرآلی شده و انتهای ديگر آن باند دوگانه
متاكريلاته دارد كه با منومرهای ماتريکس كامپوزيت كوپلیمريزه می شود. نقش سیستم اغازگر-تسريع
كننده، پلی مريزه كردن و كراس لینک سیستم به داخل يک توده سخت شده است. واكنش پلی مريزاسیون،
می تواند بوسیله فعال سازی با نور، سلف كیورينگ)فعالسازی شیمیايی( و دوال كیورينگ )كیورينگ نوری و
شیمیايی( انجام شود.
عامل اتصال دهنده)كاپلینگ( و سیستم آغازگر-تسريع كننده.
ماتريکس پلیمر در اكثر كامپوزيتهای تجاری امروزی يک ماتريکس كراس لینک دهنده از
منومرهای دی متاكريلات است. شايعترين منومرها، دی متاكريلاتهای آروماتیک هستند. باندهای دوگانه در
انتهای هر مولکول پلی مريزاسیون افزايشی را با كمک آغازگر راديکال آزاد، در پی دارند.
اگرچه اين منومرها قادرند، يک خواص كلینیکی، مکانیکی و نوری ايده آل را ايجاد كنند، آنها غالباً
ويسکوز هستند و لازم است با منومرهای رقیق كننده با وزن مولکولی كم، مخلوط شوند. همچنین يک قوام
قابل كاركرد كلینیکی ممکن با وارد نمودن فیلرها بدست می آيد. اخیراً كامپوزيتهای با انقباض كم معرفی
شده اند كه حاوی منومرهايی با گروههای انتهايی فانکشنال اپوكسی )به نام اكسیران(هستند. پلی مريزاسیون
اين منومرها بوسیله كاتیونها شروع می شود. ساير كامپوزيت رزينهای تجاری از تکنولوژی فیلر و منومرهای
مختلف استفاده می كنند تا انقباض پلی مريزاسیون يا استرس را كاهش دهند. ذرات فیلر غیرآلی منتشر
ممکن است حاوی يک يا بیشتر از ذرات غیرآلی مانند شیشه يا كوارتز با ذرات ريز، سرامیک ها، سیلیکای
میکروفاين يا انواع بسیار جديد نانوذرات باشند.عامل كاپلینگ، يک ارگانوسايلن )غالباً به عنوان سايلن(
می باشند كه بر روی ذرات غیرآلی توسط سازنده بکار می رود تا سطح فیلرها را قبل ازمخلوط شدن با
مونومرهای واكنش نکرده آماده سازی كنند. سايلن ها عوامل كاپلینگ ايجنت نامیده می شوند، زيرا آنها يک
4
باند بین فازهای آلی و غیرآلی كامپوزيت شکل می دهند. يک انتها از مولکول حاوی گروههای فانکشنال
)مانند متوكسی( است كه سبب هیدرولیز و واكنش با فیلر غیرآلی شده و انتهای ديگر آن باند دوگانه
متاكريلاته دارد كه با منومرهای ماتريکس كامپوزيت كوپلیمريزه می شود. نقش سیستم اغازگر-تسريع
كننده، پلی مريزه كردن و كراس لینک سیستم به داخل يک توده سخت شده است. واكنش پلی مريزاسیون،
می تواند بوسیله فعال سازی با نور، سلف كیورينگ)فعالسازی شیمیايی( و دوال كیورينگ )كیورينگ نوری و
شیمیايی( انجام شود.
