chemblog
عضو جدید
قاتلی ساکت به نام نیتروژن
در روز ۶ نوامبر ۲۰۰۵ در پالایشگاه والرو شهر دلیور ۲ نفر جان خود را از دست دادند.آن ها به راکتوری که حاوی گاز بی رنگ و بی بوی نیتروژن بود وارد و خفه شده بودند.حادثه در هنگام تعمیرات واحدی که ۱۸۰ هزار بشکه نفت را پالایش می کرد اتفاق افتاد.کمیته تحقیق بعد از بررسی های این حادثه دستورالعمل های ایمنی را صادر نمود.قبل از این نیز کمیته تحقیق در سال ۲۰۰۳ دستورالعمل هایی را برای این ماده صادر کرده بود.مطالعات در سال ۲۰۰۳ نشان می دهد که عدم آگاهی کارگران از کمبود اکسیژن در محل های نیتروژن دار باعث بروز این حوادث شده است.
اکسیژن ۲۱ درصد از هوای اطراف ما را تشکیل می دهد که اگر این مقدار کمتر از ۱۹ درصد شود انسان نمی تواند مدتی طولانی دوام بیاورد.در مکان هایی که کمبود اکسیژن دارد انسان به دام می افتد و توانایی عکس العمل خود را از دست می دهد و جان خود را از دست می دهد.در دقیقه ی اولی که انسان وارد محیط کم اکسیژن می شود و هوای با اکسیژن کم وارد ریه می شود خون با اکسیژن کم به مغز می رسد و توانایی تصمیم گیری مغز و سطح هوشیاری به شدت کاهش می یابد و فرد روی زمین می افتد.
در حادثه ی سال ۲۰۰۵ راکتور هیدروکراکر آر-۱ برای تعمیرات خارج از سرویس قرار گرفته بود.برای محافظت افراد از پیچ های درب راکتور اطراف آن را نوار قرمز رنگ پیچیده بودند.نیتروژن به داخل راکتور تزریق شده بود و مقداری از آن از درب راکتور خارج می شد.روی علامت درج شده روی درب ورودی نوشته شده بود “فضای بسته ، بدون مجوز وارد نشوید” ولی علامتی که خطرات نیتروژن را نشان دهد وجود نداشت.دو نفر از کارگران تاسیساتی برای تعمیر راکتور مجوز دریافت کرده بودند.کارگران که در حال برداشتن پوشش نواری و تمیز کردن در راکتور بودند متوجه یک جسم خارجی در راکتور شدند که ۵ فوت پایین تر از آن قرار داشت.این موضوع مشکل ساز بود چرا که راکتور می بایست قبل از شروع به کار از هر نوع جسم خارجی عاری باشد.ورود کارگران به داخل راکتور مستلزم صدور مجوز ورود به محیط بسته بود ولی این کار ساعت ها زمان نیاز داشت و موجب تاخیر در تمام کردن کار می شد همچنین تجهیزات برای مدتی مشخص هماهنگ شده بودند.به همین دلیل یکی از کارگران سعی کرد با قرار گرفتن در کنار درب راکتور با سیم مفتولی جسم را خارج کند.کارگر بر روی درب نشست و پاهای خود را در راکتور قرار داد ولی موفق به این کار نشد.کمیته تحقیق دو سناریو را مطرح کرده است.یکی این که فرد آگاهانه به درون راکتور رفته تا جسم را فورا خارج کند که در آن جا با محیط بدون اکسیژن مواجه شده و بر روی زمین افتاده است و دوم آن که فرد به داخل راکتور افتاده و با در اثر استنشاق هوای خروجی از راکتور هوشیاری خود را از دست داده و به داخل راکتور افتاده است.فرد دوم که شاهد ماجرا بوده سریع موضوع را به مسئول مربوطه اطلاع داده و برای کمک به همکارش خود وارد راکتور می شود که وی نیز هوشیاری خود را از دست داده و در راکتور بر زمین می افتد.مسئول مربوطه موضوع را به اورژانس اطلاع داده و آژیر را فعال می کند.امدادگران هر دو قربانی را با ماسک مخصوص از راکتور خارج می کنند.
مقدار اکسیژن داخل راکتور با دستگاه گاز سنج یک درصد گزارش شده بود.کمیته تحقیق معتقد است با این که این موضوع فقط در چند دقیقه اتفاق افتاد ولی قابل پیشگیری بوده است.کمیه تحقیق مشخص کرد که دستور العمل ها و فیلم های آموزشی اطلاعات لازم را به کارگران نداده بود.برای کارگرانی که در محیط های سر بسته کار می کنند وجود علائم حفاظتی و نوار های رنگی بسیار مهم است.بعد از این حادثه اطلاعات و فیلم های آموزشی در اختیار کارگران قرار گرفت.
به علت کاهش میزان اکسیژن نیتروژن سریعا بر افراد غالب می شود و هشداری به قربانی نمی دهدودر محیط های بسته و اطراف دهانه های باز خطر کمبود اکسیژن وجود دارد.افرادی که برای امداد اقدام می کنند باید از روش های ورود به محیط های بسته پیروی کنند تا جان آن ها نیز در خطر نباشد.
از نیتروژن و سایر گاز های بی اثر در صنعت زیاد استفاده م یشود و این گاز ها جز اصلی فرایند های شیمیایی پالایشگاهی به شمار می روند ولی همین گاز ها در محیط های بسته قاتلان ساکتی هستند.اگر شرکت ها آموزش های جامعی را به کارگران خود ارائه کنند از اتفاقاتی نظیر اتفاق سال ۲۰۰۵ جلوگیری خواهد شد.
در روز ۶ نوامبر ۲۰۰۵ در پالایشگاه والرو شهر دلیور ۲ نفر جان خود را از دست دادند.آن ها به راکتوری که حاوی گاز بی رنگ و بی بوی نیتروژن بود وارد و خفه شده بودند.حادثه در هنگام تعمیرات واحدی که ۱۸۰ هزار بشکه نفت را پالایش می کرد اتفاق افتاد.کمیته تحقیق بعد از بررسی های این حادثه دستورالعمل های ایمنی را صادر نمود.قبل از این نیز کمیته تحقیق در سال ۲۰۰۳ دستورالعمل هایی را برای این ماده صادر کرده بود.مطالعات در سال ۲۰۰۳ نشان می دهد که عدم آگاهی کارگران از کمبود اکسیژن در محل های نیتروژن دار باعث بروز این حوادث شده است.
اکسیژن ۲۱ درصد از هوای اطراف ما را تشکیل می دهد که اگر این مقدار کمتر از ۱۹ درصد شود انسان نمی تواند مدتی طولانی دوام بیاورد.در مکان هایی که کمبود اکسیژن دارد انسان به دام می افتد و توانایی عکس العمل خود را از دست می دهد و جان خود را از دست می دهد.در دقیقه ی اولی که انسان وارد محیط کم اکسیژن می شود و هوای با اکسیژن کم وارد ریه می شود خون با اکسیژن کم به مغز می رسد و توانایی تصمیم گیری مغز و سطح هوشیاری به شدت کاهش می یابد و فرد روی زمین می افتد.
در حادثه ی سال ۲۰۰۵ راکتور هیدروکراکر آر-۱ برای تعمیرات خارج از سرویس قرار گرفته بود.برای محافظت افراد از پیچ های درب راکتور اطراف آن را نوار قرمز رنگ پیچیده بودند.نیتروژن به داخل راکتور تزریق شده بود و مقداری از آن از درب راکتور خارج می شد.روی علامت درج شده روی درب ورودی نوشته شده بود “فضای بسته ، بدون مجوز وارد نشوید” ولی علامتی که خطرات نیتروژن را نشان دهد وجود نداشت.دو نفر از کارگران تاسیساتی برای تعمیر راکتور مجوز دریافت کرده بودند.کارگران که در حال برداشتن پوشش نواری و تمیز کردن در راکتور بودند متوجه یک جسم خارجی در راکتور شدند که ۵ فوت پایین تر از آن قرار داشت.این موضوع مشکل ساز بود چرا که راکتور می بایست قبل از شروع به کار از هر نوع جسم خارجی عاری باشد.ورود کارگران به داخل راکتور مستلزم صدور مجوز ورود به محیط بسته بود ولی این کار ساعت ها زمان نیاز داشت و موجب تاخیر در تمام کردن کار می شد همچنین تجهیزات برای مدتی مشخص هماهنگ شده بودند.به همین دلیل یکی از کارگران سعی کرد با قرار گرفتن در کنار درب راکتور با سیم مفتولی جسم را خارج کند.کارگر بر روی درب نشست و پاهای خود را در راکتور قرار داد ولی موفق به این کار نشد.کمیته تحقیق دو سناریو را مطرح کرده است.یکی این که فرد آگاهانه به درون راکتور رفته تا جسم را فورا خارج کند که در آن جا با محیط بدون اکسیژن مواجه شده و بر روی زمین افتاده است و دوم آن که فرد به داخل راکتور افتاده و با در اثر استنشاق هوای خروجی از راکتور هوشیاری خود را از دست داده و به داخل راکتور افتاده است.فرد دوم که شاهد ماجرا بوده سریع موضوع را به مسئول مربوطه اطلاع داده و برای کمک به همکارش خود وارد راکتور می شود که وی نیز هوشیاری خود را از دست داده و در راکتور بر زمین می افتد.مسئول مربوطه موضوع را به اورژانس اطلاع داده و آژیر را فعال می کند.امدادگران هر دو قربانی را با ماسک مخصوص از راکتور خارج می کنند.
مقدار اکسیژن داخل راکتور با دستگاه گاز سنج یک درصد گزارش شده بود.کمیته تحقیق معتقد است با این که این موضوع فقط در چند دقیقه اتفاق افتاد ولی قابل پیشگیری بوده است.کمیه تحقیق مشخص کرد که دستور العمل ها و فیلم های آموزشی اطلاعات لازم را به کارگران نداده بود.برای کارگرانی که در محیط های سر بسته کار می کنند وجود علائم حفاظتی و نوار های رنگی بسیار مهم است.بعد از این حادثه اطلاعات و فیلم های آموزشی در اختیار کارگران قرار گرفت.
به علت کاهش میزان اکسیژن نیتروژن سریعا بر افراد غالب می شود و هشداری به قربانی نمی دهدودر محیط های بسته و اطراف دهانه های باز خطر کمبود اکسیژن وجود دارد.افرادی که برای امداد اقدام می کنند باید از روش های ورود به محیط های بسته پیروی کنند تا جان آن ها نیز در خطر نباشد.
از نیتروژن و سایر گاز های بی اثر در صنعت زیاد استفاده م یشود و این گاز ها جز اصلی فرایند های شیمیایی پالایشگاهی به شمار می روند ولی همین گاز ها در محیط های بسته قاتلان ساکتی هستند.اگر شرکت ها آموزش های جامعی را به کارگران خود ارائه کنند از اتفاقاتی نظیر اتفاق سال ۲۰۰۵ جلوگیری خواهد شد.
آخرین ویرایش توسط مدیر: