شكل شناسي
شته عموما به رنگ سبز مايل به زرد بوده و طول بدن آن حدود 2 ميلي متر است. آفتي است دوميزبانه كه شته ماده بدون بال و بكرزا به طول 3/2-4/2 ميلي متر مي باشد.
روي سر حشره و در ناحيه پيشاني دو غده شاخك مانند كه در مجموع شيار عميقي را مي سازند، وجود دارد. آخرين بند شاخك، كورتيكول ها و دم شته كمي تيره تر از رنگ ساير قسمت هاي بدن است. كورتيكول هاي سبز، در وسط كمي متورم و نسبتا طويل و در عقب به طرف يكديگر متمايل مي شوند. دم داراي سه جفت مو و در قسمت انتهايي و عقبي است. شته ماده بالدار داراي سر و قفسه سينه اي سياه شفاف است.
كورتيكول ماده بالدار كوتاه تر از كورتيكول هاي ماده بدون بال است. سر حشره از عقب به طور يكنواخت گرد مي شود و داراي يك علامت يا نشانه تيره رنگ با مرز محدب است كه از وسط تا بالاي فرون ها كشيده مي شود.
چگونگي ايجاد خسارت
شته ها با فرو بردن خرطوم خود به داخل برگ هاي توتون، از شيره گياه تغذيه كرده و موجب زرد شدن و پژمردگي برگ ها مي شوند؛ به طوري كه پس از مدتي به رنگ قهوه اي درآمده و پس از خشك شدن، شكننده و بي مصرف خواهند شد. از طرف ديگر اين شته ها از خود شيره اي شبيه عسلك ترشح مي كنند كه برگ ها را چسبنده و قارچ هاي ساپروفيت مانند فوماژين بر سطح اين برگ ها چسبيده، و آنها را سياه رنگ مي سازد كه از مرغوبيت و كيفيت آنها كاسته مي شود. اين شته ها ناقل بيماري هاي ويروسي در توتون مي باشند، اين خود ضرر و زيان بيشتري از خسارت مستقيم شته وارد مي سازد. لوله شدن ملايم برگ و پيچيدگي و بي رنگي شديد در گياه از علايم خسارت شته مي باشد.
شته ها بر روي گياه با تراكم بسيار بالايي ديده مي شوند و بر روي بافت هاي جوان ايجاد لكه مي كنند.
آسيب اصلي ايجاد شده توسط آفت سبز هلو، انتقال و ويروس هاي گياهي است. در حقيقت پيرامون اين آفت توسط بسياري از مهمترين ويروس هاي گياهي ناقل در سراسر جهان مورد بررسي قرار گرفته است. شفيره ها و نمونه هاي بالغ به طور مساوي مي توانند، ويروس را منتقل كنند. اما نمونه هاي بالغ به دليل تحرك زياد، در انتقال نقش بيشتري دارند. ويروس هايي كه از ترشحات غذايي شته منتقل مي شوند، ويروس هاي غيرمقاوم كه تنها آلوده كننده هاي موقتي قسمت هاي دهان آفت هستند نيز، به طور موثري منتقل مي شوند. بعضي محصولات با ميوه هاي هسته دار مانند هلو به اين آفت خيلي حساس هستند. محصولات از نظر آسيب پذيري نسبت به آفت هلوي سبز متفاوتند، اما اين مورد، به طور فعال در گياهان با جوان ترين بافت گياهي رشد و تكثير پيدا مي كنند و اغلب پناهگاهي براي دسته هاي بزرگ آفت، هستند. در طي ماه هاي زمستان شفيره ها و نمونه هاي بالغ بر روي علف هاي هرز و محصولات بادوام مقاومت و هماهنگ شدن مواد شيميايي با دشمنان طبيعي، محافظت در برابر آسيب را افزايش مي دهد.
شته سبز هلو كاملا در برابر فرمون خطر، واكنش دهنده است و به طور طبيعي زماني توليد مي شود كه آفت ها، مختل شوند. به كارگيري فرمون، خطر پتانسيل و توانايي در برابر انتقال ويروس مختل شده را نشان داده است، اما اين مورد هنوز هم يك تكنولوژي عملياتي مي باشد. فرمون جنسي نيز از اين آفت مشخص شده است، اما تنها در مسافت هاي كوتاه عمل مي كنند و هنوز هم سودمندي آن در كنترل آفت مشخص نشده است.
زيست شناسي
به طور نسبتا زيادي سيكل زندگي شته سبز هلو به وجود سرماي زمستان بستگي دارد.
اين شته زمستان را به صورت تخم روي شاخه هاي درختان ميوه به سر مي برد. تخم ها در بهار باز شده و پوره هاي شته از آنها خارج مي شوند. پس از يك يا دو نسل توليدمثل بكرزايي در ارديبهشت ماه و اوايل تابستان روي نباتات علفي مانند توتون مهاجرت مي كنند. توليدمثل اين شته در روي توتون به طريق بكرزايي (دختري) ادامه مي يابد. در اوايل پاييز شته هاي نر و ماده در بين آنها به وجود مي آيند كه روي ميزبان اصلي (درخت هلو) مهاجرت كرده و پس از جفت گيري در روي اين درخت تخم ريزي مي كنند. مناسب ترين شرايط براي پرورش و توسعه جمعيت اين شته ها هواي ملايم و ابري است كه داراي رطوبت نسبي نسبتا زيادي باشد. ميزان جمعيتي كه به سوي ميزبان هاي ثانوي حركت مي كند، بستگي به تراكم و تعداد ميزبان هاي ثانوي و اصلي و فاصله آنها از يكديگر دارد. به عبارت ديگر اگر ميزبان هاي اصلي زياد باشد، به طوري كه پرواز بالدار را به طرف آنها دشوار سازد تعداد زيادتري از شته روي ميزبان هاي اوليه مي مانند. و در اين حالت در طول تابستان تعداد فراواني از شته روي ميزبان هاي اصلي ديده مي شوند. در حالي كه اگر شرايط عكس شرايط فوق الذكر باشد تعداد شته در طول تابستان روي درختان ميوه خيلي كم خواهد بود. در اطراف تنه هاي درختان هلو، پناهگاه خوبي براي شته سبز هلو است.
مبارزه
براي مبارزه در بهار به محض اينكه جمعيت شته به حد قابل مبارزه رسيد، مي توان با يكي از سموم سيستميك مانند متاسيستوكس به نسبت يك در هزار، درختان را سمپاشي نمود. استفاده از اموسيون اكاتين 35 درصد به نسبت يك در هزار و يا اموسيون دي متو آت 40 درصد به نسبت 2 در هزار براي مبارزه شيميايي مناسب مي باشد.
زولون حشره كش و كنه كش فسفره تماسي- گوارشي در نابودي شته موثر است.
پريمور شته كش اختصاصي براي نابودي شته سبز هلو بسيار مناسب است.
از بين بردن ميزبان هاي زمستاني تا از بين بردن تخم هاي زمستاني به وسيله سمپاشي زمستانه
شين و كرانشو بيان كردند كه گونه هاي مختلف شته سبز هلو از لحاظ آسيب پذيري نسبي شان در برابر حشره كش ها، تفاوت چشمگيري با يكديگر دارند كه اين البته به ماده شيميايي ارزيابي شده، بستگي دارد.
استفاده از حشره كش هاي سيستميك كه ضرورتا در زمان كاشت رايج اند و بيشتر آنها طي مراحل اوليه بحراني و آسيب پذير رشد گياه، حفاظتي طولاني مدت را در برابر دسته هاي آفت ايجاد مي كنند از ديگر راه هاي مبارزه با شته هلو، محسوب مي شود.
منبع : magiran.com
شته عموما به رنگ سبز مايل به زرد بوده و طول بدن آن حدود 2 ميلي متر است. آفتي است دوميزبانه كه شته ماده بدون بال و بكرزا به طول 3/2-4/2 ميلي متر مي باشد.
روي سر حشره و در ناحيه پيشاني دو غده شاخك مانند كه در مجموع شيار عميقي را مي سازند، وجود دارد. آخرين بند شاخك، كورتيكول ها و دم شته كمي تيره تر از رنگ ساير قسمت هاي بدن است. كورتيكول هاي سبز، در وسط كمي متورم و نسبتا طويل و در عقب به طرف يكديگر متمايل مي شوند. دم داراي سه جفت مو و در قسمت انتهايي و عقبي است. شته ماده بالدار داراي سر و قفسه سينه اي سياه شفاف است.
كورتيكول ماده بالدار كوتاه تر از كورتيكول هاي ماده بدون بال است. سر حشره از عقب به طور يكنواخت گرد مي شود و داراي يك علامت يا نشانه تيره رنگ با مرز محدب است كه از وسط تا بالاي فرون ها كشيده مي شود.
چگونگي ايجاد خسارت
شته ها با فرو بردن خرطوم خود به داخل برگ هاي توتون، از شيره گياه تغذيه كرده و موجب زرد شدن و پژمردگي برگ ها مي شوند؛ به طوري كه پس از مدتي به رنگ قهوه اي درآمده و پس از خشك شدن، شكننده و بي مصرف خواهند شد. از طرف ديگر اين شته ها از خود شيره اي شبيه عسلك ترشح مي كنند كه برگ ها را چسبنده و قارچ هاي ساپروفيت مانند فوماژين بر سطح اين برگ ها چسبيده، و آنها را سياه رنگ مي سازد كه از مرغوبيت و كيفيت آنها كاسته مي شود. اين شته ها ناقل بيماري هاي ويروسي در توتون مي باشند، اين خود ضرر و زيان بيشتري از خسارت مستقيم شته وارد مي سازد. لوله شدن ملايم برگ و پيچيدگي و بي رنگي شديد در گياه از علايم خسارت شته مي باشد.
شته ها بر روي گياه با تراكم بسيار بالايي ديده مي شوند و بر روي بافت هاي جوان ايجاد لكه مي كنند.
آسيب اصلي ايجاد شده توسط آفت سبز هلو، انتقال و ويروس هاي گياهي است. در حقيقت پيرامون اين آفت توسط بسياري از مهمترين ويروس هاي گياهي ناقل در سراسر جهان مورد بررسي قرار گرفته است. شفيره ها و نمونه هاي بالغ به طور مساوي مي توانند، ويروس را منتقل كنند. اما نمونه هاي بالغ به دليل تحرك زياد، در انتقال نقش بيشتري دارند. ويروس هايي كه از ترشحات غذايي شته منتقل مي شوند، ويروس هاي غيرمقاوم كه تنها آلوده كننده هاي موقتي قسمت هاي دهان آفت هستند نيز، به طور موثري منتقل مي شوند. بعضي محصولات با ميوه هاي هسته دار مانند هلو به اين آفت خيلي حساس هستند. محصولات از نظر آسيب پذيري نسبت به آفت هلوي سبز متفاوتند، اما اين مورد، به طور فعال در گياهان با جوان ترين بافت گياهي رشد و تكثير پيدا مي كنند و اغلب پناهگاهي براي دسته هاي بزرگ آفت، هستند. در طي ماه هاي زمستان شفيره ها و نمونه هاي بالغ بر روي علف هاي هرز و محصولات بادوام مقاومت و هماهنگ شدن مواد شيميايي با دشمنان طبيعي، محافظت در برابر آسيب را افزايش مي دهد.
شته سبز هلو كاملا در برابر فرمون خطر، واكنش دهنده است و به طور طبيعي زماني توليد مي شود كه آفت ها، مختل شوند. به كارگيري فرمون، خطر پتانسيل و توانايي در برابر انتقال ويروس مختل شده را نشان داده است، اما اين مورد هنوز هم يك تكنولوژي عملياتي مي باشد. فرمون جنسي نيز از اين آفت مشخص شده است، اما تنها در مسافت هاي كوتاه عمل مي كنند و هنوز هم سودمندي آن در كنترل آفت مشخص نشده است.
زيست شناسي
به طور نسبتا زيادي سيكل زندگي شته سبز هلو به وجود سرماي زمستان بستگي دارد.
اين شته زمستان را به صورت تخم روي شاخه هاي درختان ميوه به سر مي برد. تخم ها در بهار باز شده و پوره هاي شته از آنها خارج مي شوند. پس از يك يا دو نسل توليدمثل بكرزايي در ارديبهشت ماه و اوايل تابستان روي نباتات علفي مانند توتون مهاجرت مي كنند. توليدمثل اين شته در روي توتون به طريق بكرزايي (دختري) ادامه مي يابد. در اوايل پاييز شته هاي نر و ماده در بين آنها به وجود مي آيند كه روي ميزبان اصلي (درخت هلو) مهاجرت كرده و پس از جفت گيري در روي اين درخت تخم ريزي مي كنند. مناسب ترين شرايط براي پرورش و توسعه جمعيت اين شته ها هواي ملايم و ابري است كه داراي رطوبت نسبي نسبتا زيادي باشد. ميزان جمعيتي كه به سوي ميزبان هاي ثانوي حركت مي كند، بستگي به تراكم و تعداد ميزبان هاي ثانوي و اصلي و فاصله آنها از يكديگر دارد. به عبارت ديگر اگر ميزبان هاي اصلي زياد باشد، به طوري كه پرواز بالدار را به طرف آنها دشوار سازد تعداد زيادتري از شته روي ميزبان هاي اوليه مي مانند. و در اين حالت در طول تابستان تعداد فراواني از شته روي ميزبان هاي اصلي ديده مي شوند. در حالي كه اگر شرايط عكس شرايط فوق الذكر باشد تعداد شته در طول تابستان روي درختان ميوه خيلي كم خواهد بود. در اطراف تنه هاي درختان هلو، پناهگاه خوبي براي شته سبز هلو است.
مبارزه
براي مبارزه در بهار به محض اينكه جمعيت شته به حد قابل مبارزه رسيد، مي توان با يكي از سموم سيستميك مانند متاسيستوكس به نسبت يك در هزار، درختان را سمپاشي نمود. استفاده از اموسيون اكاتين 35 درصد به نسبت يك در هزار و يا اموسيون دي متو آت 40 درصد به نسبت 2 در هزار براي مبارزه شيميايي مناسب مي باشد.
زولون حشره كش و كنه كش فسفره تماسي- گوارشي در نابودي شته موثر است.
پريمور شته كش اختصاصي براي نابودي شته سبز هلو بسيار مناسب است.
از بين بردن ميزبان هاي زمستاني تا از بين بردن تخم هاي زمستاني به وسيله سمپاشي زمستانه
شين و كرانشو بيان كردند كه گونه هاي مختلف شته سبز هلو از لحاظ آسيب پذيري نسبي شان در برابر حشره كش ها، تفاوت چشمگيري با يكديگر دارند كه اين البته به ماده شيميايي ارزيابي شده، بستگي دارد.
استفاده از حشره كش هاي سيستميك كه ضرورتا در زمان كاشت رايج اند و بيشتر آنها طي مراحل اوليه بحراني و آسيب پذير رشد گياه، حفاظتي طولاني مدت را در برابر دسته هاي آفت ايجاد مي كنند از ديگر راه هاي مبارزه با شته هلو، محسوب مي شود.
منبع : magiran.com
