زراعت بعضی از گیاهان دارویی

[آیورودا]

گیاه باریجه (Ferula gammosa) :

گیاهی است که در سطح مراتع بصورت بذر پاشی کشت می شود . شرایط رویشگاهی این گیاه در مناطقی است که ارتفاع از سطح دریا از 2000 متر به بالا می باشد . در مناطقی که این گیاه به شکل پایه های وحشی وجود دارد به عنوان مراتع ییلاقی شناخته می شود . باریجه جزء گیاهان مونو کارپیک است . (گیاه مونو کارپیک گیاهی است که در کل دوره حیات ، فقط یکبار گل می دهد ) یک گیاه چند ساله بوده و طول دوره عمر آن 7 سال می باشد و بعد از به گل رفتن کاملا از بین می رود . گیاهی است که با توجه به شرایط رویشگاه ارتفاع 0.8 تا 3 متری دارد . دارای ساقه های ضخیم بوده و برگ هایی به طول 30 سانتیمتر به رنگ سبز و منقسم دارد . گل های آن زرد رنگ ، گل آذین چتر که شامل چترهای اصلی که دارای 6 تا 12 پایه و فاقد گریباند هستند و چترهای فرعی که پایه های بسیار کوچک دارند می باشد . میوه ، بیضی شکل و دراز بطوریکه در کناره ها باریک است وجود دارد . این گیاه دارویی جزء گیاهان شیرابه دار بوده و شیرابه این گیاه در بازار تحت عنون باریجه خرید و فروش می شود . شیرابه گیاه باریجه دارای طعم تلخ بوده و گس مانند است . به سهولت در داخل آب حل نمی شود ( حدود 25% آن می شود ) . با تجزیه شیمیایی که روی شیرابه این گیاه انجام شده ، دارای 5/9% اسانس ، 5/63% رزین و 27% صمغ می باشد . مرغوبیت باریجه از درصد خاکستری که در اثر سوختن به جای می ماند بدست می آید . معمولا درصد خاکستر نباید بیش از 10% باشد . بطورکلی در بازار ، باریجه را به شکل ممتاز ، درجه 1 ، درجه 2 و درجه 3 خرید و فروش می کنند . در نوع ممتاز آن حداکثر 10% خاکستر وجود دارد . در نوع درجه 1 ، 11 تا 25% ، درجه 2 ، 26 تا 50% و درجه 3 ، 36 تا 50% خاکستر وجود دارد . جهت خارج کردن اسانس از روش تقطیر با بخار آب استفاده می شود . از باریجه در روستاهای اطراف شهر شیراز جهت ضدعفونی کردن جوی های اطراف مزارع استفاده می شود. مصارف دیگر این گیاه شامل : رفع درد معده ، تقویت کننده ، ضد تشنج و ... و مصارف صنعتی آن در چسب سازی و برای چسباندن الماس های گران قیمت استفاده می شود . کاربرد صنعتی دیگر این گیاه در نساجی ، چاپ و ... می باشد .


برداشت گیاه باریجه : با توجه به اینکه این گیاه یک گیاه مونوکارپیک است معمولا بهترین موقع برداشت در سن 5 سالگی گیاه می باشد. در هنگام برداشت باید به این نکته توجه شود که پایه هایی که در سال آخر زندگی هستند ، نباید تیغ زده شوند تا عمل تولید بذر انجام گیرد . بطورکلی دو نوع تیغ بر روی غده زده می شود . 1- مماسی 2- دال شکل .

تیغ مماسی بیشتر در آباده شیراز زده می شود به این صورت که اطراف یقه گیاه را کنار می زنند و با یک چاقوی تیز ، سطح بیرونی غده را به ضخامت 2 میلی متر برش طولی می دهند . پس از گذشت 2 تا 3 روز ، شیرابه ای از غده بیرون می آید که در مرحله اول رنگ سفید داشته و با قرار گرفتن در معرض هوا ، رنگ قهوه ای به شکل عسل به خود می گیرد . این برداشت ، پس از تیغ زدن ، 4 تا 5 مرتبه انجام می گیرد .

روش دال شکل که روش عرضی نیز نامیده می شود در نواحی فیروز کوه استفاده می شود . به این صورت که غده گیاه به شکل عرضی تیغ می خورد . در روش عرضی میزان تولید شیرابه بیشتر است . عیب روش عرضی اینست که در بیشتر موارد باعث خشک شدن و از بین رفتن گیاه می شود .

روش دیگر روش نر بری است . این روش زمانی استفاده می شود که محور گل آذین گیاه ظاهر شده است و در فرهنگ عامه مردم ، پایه های نر نامیده می شوند . بر همین اساس قسمت گل آذین را قطع می کنند و قسمت بالایی را تیغ می زنند و شیرابه خارج شده را جمع آوری می کنند . پس از این عمل با فاصله مشخصی روی غده را تیغ می زنند . این عمل ادامه پیدا می کند تا تمامی قسمت های غده ، تیغ خورده می شود و شیرابه بطور کلی استخراج می شود . این روش شیرابه خوبی را تولید می کند ولی پایه گیاهی را بطور کلی نابود می کند .
نکته : گیاه باریجه در مناطقی که تیغ زده می شود ، حداقل باید 2 سال استراحت داده شود .
با برآورد انجام گرفته ، هر بوته 50 تا 150 گرم ، تولید محصول می کند . بهترین زمان کاشت گیاه آبان و آذر ماه است . دوره رویش این گیاه از نیمه دوم فروردین شروع شده و تا نیمه اول تیر ماه ادامه دارد . زمان بهره برداری ( تیغ زدن ) از اواخر تیرماه تا اواخر شهریور ماه می باشد . زمان گلدهی این گیاه با توجه به شرایط منطقه از 15 اردیبهشت تا اواخر تیرماه ادامه دارد .

 

[آیورودا]

گیاه آنغوزه (Prangos ferulaceae) :

گیاهی است که استفاده چند جانبه ( علوفه ای ، دارویی و حفاظت خاک ) دارد . دارای ارزش غذایی بالا بوده و به سادگی مستقر می شود و تولید علوفه بالایی دارد . خصوصیات گیاهشناسی آن عبارتست از :
گیاه علفی چند ساله به ارتفاع 80 تا 200 سانتیمتر ، یکپایه ، از خانواده چتریان که در ایران در حال حاضر 15 گونه آن شناسایی شده است . رویشگاه اصلی آن در مراکز زاگرسی قرار دارد .

اسامی مختلف فارسی به این گیاه داده شده است مانند : آنغوزه ، سیاه آلو ، زرد آلو ، چغالو ، لوگند و ... . ریشه این گیاه ضخیم و در قسمت یقه الیاف فیبر مانند دو ردیفه ای قرار دارد .ریشه این گیاه قادر است تا عمق یک متری نفوذ کند . ریشه ابتدا به صورت راست به طرف اعماق زمین رشد کرده و از عمق 22 سانتیمتری انشعاباتی از خود ایجاد می کند . قسمت ریشه اصلی حالت متورم شده دارد که از قسمت های دیگر به راحتی قابل تشخیص است . دلیل این تورم ، انباشته شدن مواد غذایی زیاد در این قسمت می باشد . ساقه گیاه 60 تا 80 سانتیمتر است که بر روی آن شیارهای موازی در طول ساقه وجود دارد . ساقه در نزدیکی سطح زمین با غلافی پوشیده شده است . در قسمت رویشی این گیاه ، آوندها و لوله های ترشحی فراوان وجود دارد که از آن شیره و اسانس استخراج می شود . برگ گیاه سبز و فاقد کرک است که به ندرت زبر است . شکل برگ تخم مرغی و کناره های برگ مضرس است که در هنگام خزان به رنگ قرمز در می آید. پهنای برگ 30 تا 50 سانتیمتر است که 3 تا 5 عدد برگ مرکب از طوقه ی گیاه خارج می شود . برگ های تازه بدلیل طعم نامطبوع مورد استفاده دام قرار نمی گیرد . بیشتر این گیاه به شکل خشک شده مورد استفاده قرار می گیرد . گل آذین ، چتر مرکب و زرد رنگ است و دارای 5 گلبرگ و 5 کاسبرگ می باشد . یکی از خصوصیات ویژه در این گیاه اینست که گل نر و ماده جدا ولی بر روی یک پایه قرار دارند . فصل گلدهی ، اردیبهشت ماه تا تیر ماه است. تولید بذر هر بوته 1700 عدد است و وزن هزاردانه آن 83 گرم است . از آفاتی که به این گیاه حمله می کنند ، سوسک بذر خوار است . یکی از اشکالات بذر این گیاه اینست که به دلیل اینکه ماده ذخیره شده داخل بذر ، بیشتر از نوع چربی است ، باعث می شود به شدت قوه نامیه آن کاهش پیدا کند ، بطوریکه ممکن است در طول یکسال تا 50% قوه نامیه خود را از دست بدهد . از طرف دیگر بذر این گیاه دارای دوره خواب است که با تیمار سرما برطرف می شود . این سرما باید طی 2 ماه بر روی بذر اعمال شود .

استفاده دارویی : آنغوزه بطور کلی در بازار به دو شکل اشکی و توده ای است . نوع اشکی ( دانه ای ) مرغوبیت بیشتری دارد که در مجاورت هوا به رنگ بنفش و سپس قهوه ای در می آید ولی نوع توده ای آن رنگ های متفاوتی دارد . از این ماده دارویی به عنوان مسکن درد دندان و گزندگی جانوران و اسانس آن جهت میکروب زدایی و ... استفاده می شود. اسانس آن دارای 30 نوع ترکیب متفاوت است . اسانس در شاخه ، برگ و میوه وجود دارد ، بطوریکه باعث معطر شدن گیاه می شود .

روش کاشت : ابتدا دوره خواب را می شکنند . ( توسط سرما دهی در دمای 5- درجه سانتیگراد به مدت 2 ماه ) فصل کشت آن پاییز است . اگر دوره خواب بذر شکسته شده ، بهتر است در اسفند ماه کشت شود . روش کاشت به شکل دستی و پخش کردن بذر در سطح زمین می باشد که حدودا 2 سانتیمتر خاک باید روی بذر قرار بگیرد . فاصله ردیف های کاشت 60 الی 80 سانتیمتر و تعداد بذر 3 تا 5 عدد در هر کپه می باشد .

 

[آیورودا]

گیاه پنیرک (Malva sylvestris) :

گیاهی است دو ساله از خانواده پنیرک (Malvaceae) . ساقه به ارتفاع 5/0 تا 2/1 متر ، ریشه سفید رنگ و گوشت دار دارد . برگ ها حالت پنجه ای مانند ، منقسم و دارای 5 تا 7 لوب می باشند . برگ ها دندانه دار و دمبرگ ها دراز است که جداسازی گونه های مختلف آن از همین دمبرگ ها صورت می گیرد . دارای گل هایی به رنگ آبی مایل به بنفش و منقوش به خطوطی ارغوانی رنگ می باشد . قسمت دارویی این گیاه ، برگ ، گل و ریشه است . تکثیر گیاه در مرحله اول با بذر ( پاییز و بهار کاشته می شود ) و بعضی از مواقع با روش خوابانیدن و قلمه زدن انجام می شود . گیاه پنیرک بدلیل داشتن ریشه راست ، بیشتر در زمین هایی قابل کشت است که خاک شخم عمیق خورده باشد و عمق مناسبی داشته باشد . گیاهی است که میزان رطوبت زیادی نیاز دارد . کودهای لازم برای پرورش گیاه پنیرک در پاییز و در محل خزانه قبل از کشت به خاک داده می شود . اگر فصل کشت پاییز باشد بدلیل اینکه گیاه مقاومت کمی در مقابل سرما دارد با قشر نازکی از کاه ، سطح مزرعه را می پوشانند تا فصل سرما را سپری کند . در فصل بهار نهال های جوان به زمین زراعی اصلی منتقل می شوند .

شیارهای در نظر گرفته شده باید از یکدیگر 120 سانتیمتر فاصله داشته باشند و فاصله هر پایه تا پایه بعدی 80 سانتیمتر باشد . پس از انتقال گیاه به زمین زراعی ، معمولا با کودهایی که به حالت محلول و مایع در آمده اند ، زمین را آبیاری می کنند . جمع آوری پنیرک باید تدریجا و قبل از باز شدن کامل در فاصله ماه های خرداد و تیر صورت گیرد . از هر پایه پنیرک ، 200 گرم گل و در هر هکتار 1200 پایه گیاه کشت می شود که بطور کلی در هر هکتار 240 کیلوگرم گل بدست می آید . اثرات دارویی آن شامل نرم کنندگی سینه ، رفع ناراحتی های جلدی و برگ های پخته شده آن جهت مصارف غذایی کاربرد دارد .

گیاه زعفران (Crocus sativus) :

گیاه دارویی است که قسمت دارویی آن کلاله می باشد . به عنوان تقویت کننده ، معطر ساختن و رنگین نمودن غذاها استفاده بیشتری دارد . منشا اصلی این گیاه آسیاست . گیاهی است پیاز دار و چند ساله از تیره زنبق . ساقه به ارتفاع 10 تا 30 سانتیمتر ، برگ ها باریک و دراز ، گل ها بنفش یا ارغوانی ، کلاله به رنگ قرمز و حدودا نارنجی است . دارای بوی معطر که در بازار به عنوان زعفران خرید و فروش می شود . تکثیر آن توسط پیاز انجام می شود . ابتدا پیاز را از خاک بیرون آورده و خشک می کنند و در ماه های تیر و مرداد در زمین هایی با بافت نسبتا رسی و کود دار انجام می شود . پیازها در 4 ردیف به نحوی کاشته می شوند که فاصله هر پایه با پایه بعدی حدود 50 سانتیمتر باشد . در سال اول و دوم ، محصول دهی گیاه کم است ولی از سال سوم علاوه بر اینکه محصول آن افزایش پیدا می کند ، ایجاد پیازهای جانبی هم می کند ، بطوریکه از سال سوم به بعد علاوه بر زعفران ، کشاورز می تواند پیاز آن را هم بفروشد .در بعضی از مزارع ، با گیاهان خانواده بقولات نیز بطور مشترک کاشته می شود . پس از کاشت پیاز ، ابتدا برگ ها و پس از مدت زمان کوتاهی گل ها ظاهر می شوند . برای کشت ، بهترین نوع پیاز ، پیاز دو ساله است. کشوری که در حال حاضر به صورت انبوه در کشت زعفران فعالیت دارد ، کشور اسپانیا است . هر 4 سال یکبار گیاه را در زمین های زراعی کشت می کنند . با توجه به پیازهای زیادی که این گیاه تولید می کند ، اولا قابلیت تولید نشا را دارد و ثانیا کل سطح مزرعه را پوشش می دهد . در موقع برداشت محصول ، ابتدا گل ها را می چینند ، سپس کلاله گل ها را جدا و حتی المقدور از خامه جدا می کنند . چیدن گل های زعفران باید صبح و قبل از ساعت 10 انجام شود . خشک کردن کلاله ها معمولا در آبکش هایی که دارای منافذ مناسب هستند و به شکل آویخته هستند ، انجام می شود . برای خشک کردن کلاله ها گرما باید در حد معینی باشد . اگر گرما زیاد باشد ، باعث تغییر رنگ و سیاه شدن کلاله می شود و این امر از مرغوبیت و بازار پسندی آن می کاهد . اگر گرما کم باشد ، چون کلاله قسمت ظریفی از گیاه است ، قارچ و کپک آن را از بین می برد . از هر 77 کیلوگرم کلاله تازه ، 1 کیلوگرم کلاله خشک بدست می آید . زمان جمع آوری اوایل مهر تا اواخر مهر می باشد .گیاه کاسنی "Cichorium intybus" :

گیاهی است که تاریخ استفاده از آن به قبل از میلاد مسیح برمی گردد که در آن زمان توسط اطبای محلی جهت درمان بیماری های زیادی تجویز می گردید . در حال حاضر نیز ، ارزش و اهمیت خود را از دست نداده است . این گونه ، واریته های مختلفی در ایران دارد . گیاهی است تک پایه ، دارای ریشه قطور از تیره کاسنی ( کمپوزیته) . ویژگی این خانواده اینست که مجموعه گل روی سطح صافی به نام نهنج قرار دارد . در خانواده کاسنی سه نوع گل وجود دارد : 1- زبانه ای 2- لوله ای 3- زبانه ای – لوله ای .

ساقه گیاه کاسنی 5/0 تا یک متر است . برگ های آن در ناحیه قاعده ساقه عموما دراز و دارای بریدگی می باشند ولی در قسمت های انتهایی برگ ها عموما کوچک می باشند . گل آذین ، کاپیتول های مرکب از گل زبانه ای و گل ها معمولا به رنگ آبی است . فصل گلدهی اواخر تیرماه تا اواخر شهریور ماه است . از ساقه گیاه در صورت شکستگی ، شیرابه سفید رنگی از ساقه بیرون می آید که طعم تلخ و گس مانندی دارد . تکثیر کاسنی از طریق میوه گیاه انجام می شود . قوه نامیه 5 تا 6 سال حفظ می شود . در زمین های نسبتا مرطوب رشد کرده و مناسب ترین فصل برای کشت آن فروردین ماه می باشد . در هر هکتار حدود 5 کیلوگرم بذر نیاز است . ارتفاع گیاه به 4 تا 5 سانتیمتری که می رسد عملیات وجین آغاز می شود. برگ های کاسنی در مرداد ماه جمع آوری و در هوای آزاد خشک می شود . با برآوردهای بعمل آمده از هر هکتار 10 تا 15 کیلوگرم برگ خشک بدست می آید . جهت جمع آوری ریشه ها بهترین زمان آبان ماه است . برای اینکه عملیات خارج سازی ریشه راحت تر و همچنین رشد طولی ریشه بیشتر شود از خاک با بافت متوسط (لومی ) استفاده می شود . مصارف این گیاه به این شرح است که در کشورهای اروپایی به خصوص کشور فرانسه ، ریشه های این گیاه را بو داده و از آن نوعی قهوه تولید می شود . مصارف پزشکی از قبیل استفاده در تصفیه خون و تب بر دارد .

گیاه اسفرزه : "Plantago psyllium"

گیاهی است علفی ، یکساله ، از تیره بارهنگ ، دارای ساقه 10 تا 30 سانتیمتری ، دارای گل های مجتمع به صورت سنبله ای فشرده ، برگ های باریک و دراز و میوه شکوفا دارد . میوه دو خانه ای و محتوی یک دانه در هر خانه . دانه کوچک ، لغزنده و خرمایی رنگ می باشد . تکثیر بوسیله دانه در زمین های شنی قابل نفوذ انجام می شود . جهت کاشت ابتدا شیارهایی به عمق 4 تا 5 سانتیمتر به فواصل 60 سانتیمتر حفر می شود . چون بذر خیلی کوچک است بعد از اینکه عمل کاشت انجام می شود . یک غلطک ملایم بر روی خاک زده می شود . چون هر چه خاک سطح تماس بیشتری با بذر داشته باشد ، عمل انتقال رطوبت به خوبی انجام میشود . فاصله هر پایه با پایه بعدی 10 تا 15 سانتیمتر است . میزان کود مصرفی 200 کیلوگرم در هکتار اوره می باشد .حداکثر عمق کاشت حدود 2 سانتیمتر می باشد . بذر گیاه جهت تسهیل کنندگی عمل دفع ، برگ آن جهت التیام زخم ها استفاده می شود . از لعاب دانه جهت رفع ورم چشم و در صنایع پارچه سازی جهت آهار پارچه استفاده می شود. گیاه اسفرزه دارای گلوکزیدی به نام اوکوبین و نوعی هیدرات کربن به نام گزیلین می باشد . دانه اسفرزه در حدود 10% موسیلاژ دارد .

 

[آیورودا]

گیاه مریم گلی "Salvia officinalis" :

اسانس گیری از این گیاه از قرون 15 و 16 میلادی تا کنون بین مردم رواج داشته است . گیاهی است از خانواده نعناع ، اسانس به رنگ سبز با بوی مخصوص ، ساقه ها چهار گوش ، منشعب به ارتفاع 30 تا 60 سانتیمتر ، برگ ها متقابل و به رنگ سبز روشن ، گل ها به رنگ آبی مایل به بنفش و مجتمع به صورت دسته های 3 تا 4 تایی ، برگ و ساقه این گیاه پوشیده از کرک است . روش های تکثیر ، دانه ، قلمه و خوابانیدن می باشد که اکثرا با بذر انجام می شود . تکثیر روش به قلمه زدن در اسفند ماه یا آذر ماه انجام می شود که بعد از اینکه قلمه ها کاملا ریشه دار شدند به زمین اصلی انتقال داده می شوند. جهت تکثیر با دانه در فصل بهار اقدام می شود. بذر این گیاه در شرایط مناسب تا 7 سال قوه نامیه خود را حفظ می کند . یکی از ویژگی های دیگر این گیاه اینست که می توان از قطعات مختلف ریشه جهت تکثیر استفاده نمود . هر 300 کیلوگرم ساقه سبز برگ دار یا گل دار این گیاه معادل یک کیلوگرم اسانس تولید می کند . زمان جمع آوری برگ گیاه خرداد و تیر ماه است . سرشاخه گلدار گیاه بعد از باز شدن گل جمع آوری می شود . زمین در نظر گرفته ، جهت کاشت باید اصلاح شده باشد . در زمین های اصلاح شده و حاصلخیز و مرطوب انجام می شود . اثرات دارویی این گیاه نیرو دهنده یا تقویت کننده ، مدر ، تسهیل کننده عمل هضم ، رفع ضعف مفرط ، ضعف اعصاب و ... می باشد . برگ گیاه مصرف ادویه ای دارد . همچنین از اسانس این گیاه جهت ساخت علف کش استفاده می شود .

گیاه اسطوخودوس "Lavandula vera" :

اسطوخودوس گیاهی است که در زمین های آهکی به خوبی رشد می کند ، پرورش این گیاه بیشتر جهت استفاده از اسانس آن است . گیاهی است چند ساله ، غیر علفی و همیشه سبز از تیره نعناع که ارتفاع ساقه آن تا 60 سانتیمتر می رسد . گل ها مجتمع به رنگ آبی که در راس ساقه قرار دارند . شرایط متفاوت زیستی به خصوص درجه حرارت و رطوبت و مشخصات جنسی زمین تغییرات محسوس و قابل توجهی را در گیاه مذکور بوجود آورده است که منجر به پیدایش دو فرم متمایز که یکی دارای عطر بیشتری است گردیده است . بطور کلی جنس زمین ( خصوصیات فیزیکی و شیمیایی ، کودها و علف های هرز ) تاثیر بسزایی در کیفیت محصول ایفا می کند .

روش مرسوم تکثیر این گیاه از طریق قلمه زدن است . ابتدا قلمه ها در محل مناسبی مانند گلخانه ها ، برگ دار و ریشه دار می شود ، سپس به زمین اصلی منتقل می شود . از طریق بذر و خوابانیدن نیز این گیاه قابلیت تکثیر دارد . در هر هکتار زمین 12500 پایه ( قلمه ) از این گیاه کاشته می شود . از هر پایه مرغوب گیاه 500 گرم سرشاخه گلدار و از هر هکتار 500 کیلوگرم گیاه بدست می آید . کود لازم 700 کیلوگرم فسفات و 200 تا 350 کیلوگرم در هکتار نیترات سدیم قبل از کشت استفاده می شود . با بررسی های بعمل آمده ، آب و هوا ، ارتفاع محل ، جنس زمین و نوع واریته در ایجاد محصول مرغوب و فراوان تاثیر دارد . آفتی به نام "Sophoronia humerella" جزء آفات اصلی این گیاه است

 

[آیورودا]

گیاه رزماری "Rosmarinus officinalis" :

گیاهی است که اعضای هوایی آن ارزش دارویی دارد . از این گیاه با توجه به اینکه همیشه سبز است به عنوان گیاه زینتی در کنار معابر عمومی استفاده می شود . هدف اصلی کشت گیاه مذکور تولید اسانس است .
از خواص درمانی آن می توان به ضد تشنج بودن ، مدر بودن ، صفرا بر ( ترشح غده کبدی را آسانتر می کند ) ، مقوی وعده ، ناراحتی های کلیوی و یرقان ( زردی ) و ... استفاده و کاربرد دارد .
در صنایع غذایی برای ادکلن سازی از آن استفاده می شود . گل های این گیاه به دلیل داشتن نوش در حرفه زنبورداری استفاده می شود . گیاهی است پایا از خانواده نعناع ، ساقه گیاه از 30 تا 70 سانتیمتر است . در ماه های اردیبهشت و خرداد گل می دهد . گل به رنگ آبی روشن است . بهترین زمین ها برای کشت زمین هایی با جنس آهکی است . بافت خاک باید سبک باشد .

تکثیر گیاه از طریق دانه ، قلمه ، خوابانیدن انجام می شود . اگر تکثیر از طریق دانه باشد ، دانه های رسیده گیاه را در اسفندماه یا فروردین در محلی به نام خزانه کشت می کنند ، سپس به زمین اصلی انتقال داده می شود . فاصله هر گیاه 60 سانتیمتر تا 1 متر در نظر گرفته می شود . به روش قلمه در فصل بهار تعداد قلمه های زیادی از شاخه های مسن تهیه می شود . جهت ریشه دار کردن قلمه ها لازم است که از شرایط گلخانه ای استفاده شود . بعد از سه هفته که در داخل گلخانه قلمه تولید برگ و ریشه کرد به زمین اصلی انتقال داده می شود . روش مرسوم تکثیر این گیاه ، قلمه است . قلمه حتما باید یک یا دو جوانه داشته باشد . هیچ وقت برش قلمه نباید به صورت عمودی باشد . زیرا اگر سطح صاف باشد ، رطوبت راحت در محل برش جمع می شود و محلی است برای آفات و بیماری ها . برش باید مورب باشد .

در روش جنسی کنترل صفات مرغوب یا مرغوب دست ما نیست . ولی در روش غیر جنسی اگر صفت مرغوب را در یک صفت داشته باشیم می توانیم صفت را در پایه دیگر قلمه بزنیم . بهره برداری معمولا از سال سوم شروع می شود . در زمانی که گیاه کاملا به گل رفته باشد. از خصوصیات مثبت این گیاه آن است که به محض برش شاخه ، سریعا جوانه های زیادی که در زیر برش هستند گیاه را پر بار و پر پشت می کنند . در زمان برش باید دقت شود که چون مقدار مواد مؤثره کم است ساقه های مسن برداشت نشود . زیرا اکثر جوانه هایی که باعث انبوه شدن گیاه می شود در ساقه های مسن هستند .

گیاه رازیانه "Foeniculum vulgare" :

گیاهی است که در مصارف دارویی ، غذایی ، صنایع عطر سازی از اعضا و قسمت های مختلف گیاه استفاده می شود .
بذر این گیاه حاوی اسانس نسبتا مناسبی است . اثرات دارویی که برای این گیاه است شامل ، نیرودهندگی و تقویت کننده ، افزایش دهنده ترشحات غدد شیری . گیاهی است از خانواده جعفری . با توجه به شرایط خاک ، ساقه از 1 تا 5/1 متر است . برگ ها به قطعات باریک رشته ای ، گل ها زرد و به صورت چتر مرکب است . میوه کوچک و معطر ، قسمت های دارویی این گیاه ، ریشه ، برگ و میوه آن است. در کتاب های مختلف دو نوع رازیانه نام برده شده است :
رازیانه شیرین که میوه آن درشت تر ، ساقه کوتاه تر و بسیار معطر است .

رازیانه تلخ

تکثیر بیشتر توسط بذر انجام می شود . برای تکثیر گیاه ابتدا باید در داخل خزانه ، بذر کشت می شود . سپس نهال های جوان به زمین اصلی انتقال داده می شود . خطوط کاشت با فاصله 120 سانتیمتر و فاصله هر پایه با پایه بعدی 80 سانتیمتر است .
با آزمایشات به عمل آمده کشت مستقیم این گیاه در طبیعت و زمین اصلی جواب داده است . زمین باید آهکی ، آفتاب گیر و رطوبت در حد متوسط باشد .

کودهای شیمیایی که قبل از کاشت به زمین داده می شود عبارتست از سولفات پتاسیم ، سوپر فسفات ، نیترات و اسید فسفریک .
در بهره برداری گیاه زمانی که ریشه مدنظر است در سال های اول و دوم ، زمانیکه ریشه ها به رنگ سفید هستند و هنوز چوبی نشده اند از خاک بیرون آورده و استفاده میشود . برگ رازیانه پس از آن که رشد کامل انجام شد ( رشد قسمت رویشی گیاه ) قبل از ظهور گل ها ، برگ ها جمع آوری می شود . میوه زمانی برداشت می شود که کاملا رسیده و به رنگ زرد روشن درآمده باشد .


گیاه شیرین بیان "Glycyrrhize globra" :

گیاهی است که بیشتر مصارف آن دارویی است و در مناطقی که خاک مناسبی داشته باشد تا 3 متر ریشه ، رشد می کند . نکته ای که در مورد این گیاه باید در نظر گرفته شود این است که از ریشه های مسن بهره برداری کمتری به عمل آید .

با توجه به اینکه قسمت دارویی این گیاه ریشه می باشد و باعث ریشه کردن کامل گیاه می شود ، استفاده به صورت وحشی این گیاه ممنوع است. در جنوب ایران گیاه مذکور به مقدار زیادی کشت می شود . گیاهی است از خانواده لگومینوز ، ساقه به ارتفاع 1 متر و از جمله معدود گیاهانی است که در بافت رسی یا بافت سنگین ، رشد مناسبی دارد . این گیاه وقتی به صورت زراعی در زمین کشاورزی کشت می شود ، ندرتا به گل می نشیند . جهت تکثیر این گیاه بیشتر از سوش جوانه دار این گیاه استفاده می شود . در بعضی مواقع از بذر نیز استفاده می شود .
سوش : غده هایی که دارای جوانه های کوچکی است و در اطراف ریشه به خصوص یقه گیاه به حد زیادی دیده می شود . جهت کشت انبوه این گیاه ، نهال های جوانی که در پاییز در خزانه به صورت سوش جوانه دار یا بذر تکثیر شده اند در فصل بهار به زمین اصلی انتقال داده می شود .
فاصله خطوط کاشت 80 سانتیمتر و فاصله هر پایه با پایه بعدی 50 سانتیمتر می باشد .
خاک مناسب برای این گیاه باید کاملا مغذی باشد .

ریشه های گیاه از سال سوم به بعد ، زمانیکه گیاه ، خزان کامل انجام می دهد ، جمع آوری می شود . با برآوردهای به عمل آمده از هر هکتار 8 تا 10 هزار کیلوگرم ریشه ، جمع آوری می شود .


گیاه گل محمدی "Rosa gallica" :

گیاهی است که مصارف دارویی ، غذایی و صنعتی دارد ولی عمده مصرف این گیاه جهت گلابگیری و تهیه اسانس است . اگر گل را به عنوان جنبه دارویی بخواهیم جمع آوری کنیم ، بیشتر از غنچه هایی که در حالت شکفته یا نیمه شکفته هستند استفاده می شود که علت آن دارا بودن درصد زیادی از تانن و بعضی از مواد مؤثره دیگر است که اثرات درمانی زیادی دارند که در هنگام شکفته شدن گل، قسمت زیادی از آن یا ترکیب می شود یا کلا از دست می رود .
تکثیر این گیاه بیشتر از روش قلمه زدن است . قلمه را معمولا از ساقه های جوان تهیه می کنند . ابتدا قلمه ها را در خزانه یا گلدان های پلاستیکی در گلخانه ریشه دار کرده و خود قلمه برگ دار شده ، سپس به زمین اصلی منتقل می کنند که این زمان برابر یکسال است . زمین اصلی باید شخم کافی و عمیق زده شده باشد . بافت خاک باید سبک ، مرطوب و حاوی کودهای دامی پوسیده باشد . خاک های سنگین برای تکثیر و پرورش این گیاه مناسب نیست .
انتقال به زمین های اصلی در مهر ماه انجام می شود . فاصله خطوط کاشت 120 سانتیمتر و فاصله هر پایه با پایه بعدی 60 سانتیمتر است . قسمت های انتهایی گیاه بعد از کاشت بهتر است قطع شود.


سم پاشی و استفاده از گرد های ضد عفونی کننده به منظور جلوگیری از هجوم حشرات و قارچ ها به گیاه کاشته شده ضروری است . در زمستان نیز با انجام مراقبت های کامل ، شاخه های غیر مفید را از گیاه جدا می کنند . در پاییز نیز کودهای دامی به خاک اضافه می شود . بهره برداری در حالت غنچه و گل از گیاه انجام می شود که بعد از چیدن گل ها قسمت پایینی گل آذین از گلبرگ جدا می شود . باید دقت شود که پرچم ها به گلبرگ ها نچسبند .
هر چه گلبرگ ها خالص باشد ، ماده مؤثره نیز خالص تر است .
بهترین زمان هرس ، اواخر زمستان است ، چون اگر سرمای شدید در منطقه وارد شود ، حداقل شاخه هایی که نیاز نیست و استفاده ندارد با سرما از بین برود .

 

[آیورودا]

گیاه نعناع "Menta piperita" :

گیاه دارویی است که برگ های تازه آن به عنوان نیرو دهنده ، مقوی معده و ضد تشنج کاربرد دارد . مهمترین اهمیت این گیاه تولید اسانس است و به عنوان گیاه مرجع در مقایسه با سایر گیاه تولید کننده اسانس کاربرد دارد . گیاهی است که تقریبا بیشترین اسانس را دارد
این گیاه در طبیعت دارای دو گره های فراوانی است که ساقه و برگ خشک شده آن مصرف غذایی داشته و به عنوان طعم دهنده غذا استفاده می شود .

گیاهی است علفی ، پایا ، از تیره نعناع که دارای دو نوع ساقه است : 1- ساقه خزنده 2- ساقه زیر زمینی
از ساقه خزنده در محل گره ها ، ریشک هایی به طرف زمین ایجاد می شود و دقیقا از همان محل ریشک ها ، ساقه هایی به شکل قائم از گیاه بوجود می آید که هر کدام نقش یک گیاه مادری را بازی می کند . در فصول مختلف از قسمت های همین ساقه ها به عنوان تکثیر گیاه استفاده می شود .
برگ های گیاه متقابل که در کناره ، دندانه دار است ، گل ها به رنگ قرمز و کم و بیش ارغوانی که به شکل مجتمع و سنبله هستند وجود دارد . سنبله ها شکل بیضی دارند .

نحوه تکثیر این گیاه بیشتر از ساقه های خزنده در زمانیکه تولید ریشک ها و ساقه ها را نموده اند ، است .
گیاه کم توقعی است که شرایط مرطوب را می پسندد و زمینش باید کاملا شخم خورده باشد . اگر قسمتی از گیاه آفت زده شود ، بهترین حالت ، آن است که آن قسمت از مزرعه حذف شود .
برداشت محصول معمولا بعد از گل دادن تعدادی از پایه ها که حدودا تیرماه است انجام می شود . اگر آبیاری به صورت مرتب انجام بگیرد ، از این گیاه دو چین با محصول دهی بالا برداشت می شود . میزان محصول در هکتار ، 20 تن است . قسمت های برگ این گیاه ، خالص ترین قسمت های دارویی این گیاه از لحاظ مواد مؤثره می باشد .

گیاه ختمی "Althea officinalis" :

گیاهی است چند ساله ، علفی ، از تیره پنیرک که بیشتر در ایران از گل آن به عنوان دارویی استفاده می شود . گیاهی است که ارتفاع 5/0 تا 5/1 متر دارد . دارای برگ ها و ساقه های پوشیده شده از کرک های نرم و غده مانند است .
در مناطق مرطوب ، به شکل وحشی یا طبیعی به وفور دیده می شود . یکی از گیاهانی است که علاوه بر جنبه دارویی ، جنبه زیستی هم دارد . برگ های ختمی به صورت متناوب ، پهنک آن منقسم ( تقسیم شده ) به سه تا پنج لوپ و کنار برگ ، حالت دندانه دار است . گل های آن به رنگ صورتی است . از مشخصات عمده این گیاه ، جهت شناسایی ریشه های دراز و دوکی شکل آن است که به رنگ خاکستری است .

پراکندگی : به صورت وحشی در سواحل ماسه ای و زمین های مرطوب دیده می شود .
قسمت های مورد استفاده این گیاه ، برگ ، ریشه و گل های آن است که مهمترین اثر دارویی آن ، اثر نرم کنندگی است .
زمینی که می خواهد گیاه در آن کشت شود باید دارای بافت سبک بوده و رطوبت در حد متوسط و شخم کافی خورده باشد .
کودهای شیمیایی که استفاده میشود ، بیشتر کودهای پتاس و اوره است . اگر روش تکثیر به وسیله دانه باشد ، ابتدا دانه را در خزانه ، سبز کرده و دقیقا یک سال بعد به زمین اصلی منتقل می کنند . زمان جمع آوری معمولا بعد از شکفتن گل است .
گیاه علف چای "Hypericum perforatum" :

از جمله گیاهان دارویی است که به دلیل اینکه در سطح مراتع به وفور دیده می شود و با بیشترین شرایط آب و هوایی کشور سازگاری دارد ، کشت و اهلی کردن آن کمتر انجام می شود . گیاه دارویی است که سرشاخه گلدار آن جنبه دارویی دارد . به عنوان مسکن اعصاب و ضدعفونی کننده و تقویت کننده و ... استفاده می شود .
ترکیباتی که در اسانس این گیاه شناسایی شده شامل تانن ، هتروزئید و یک نوع ماده رنگی است .
گیاهی است چند ساله از تیره علف چای ، ساقه (5/0 – 8/0 متر ) ، برگ ها ساده و متقابل می باشد . نقاط کوچک و شفافی به تعداد زیاد در سطوح فوقانی پهنک برگ دیده می شود که عامل مهمی جهت شناسایی این گونه است . گل آن به رنگ زرد و به صورت مجتمع بر روی گیاه دیده می شود . این گیاه بیشتر در اراضی متروکه حاشیه راه های روستایی دیده می شود .

گیاه کنجد "Sesamum indicum" :

این گیاه در درجه اول به عنوان دانه های روغنی کشت می شود و در درجه دوم به عنوان ارزش دارویی استفاده می شود .
روغن کنجد ، معمول ترین قسمت غذایی این گیاه است . در حال حاضر حدود 200 واریته این گیاه با فرم های مختلف شناخته شده است . دانه های روغنی این گیاه بر حسب واریته و فرم گیاه به رنگ های مختلف سفید ، حنایی ، قهوه ای ، سیاه و ابلق دیده می شود . روغن کنجد اثر ملین دارد و در صنعت به عنوان روغن موی سر یا صابون های مختلف و از روغن های با کیفیت پایینتر به عنوان چرب کنندگی برخی از دستگاه های مکانیکی استفاده می شود .
گیاه کنجد گیاهی است یکساله به ارتفاع 50 تا 65 سانتیمتر و در مواقعی که زمین مرغوب باشد ارتفاع به یک متر می رسد . برگ آن دارای پهنک بیضوی شکل است . نوک برگ تیز است . گل ها به شکل منفرد هستند . میوه محتوی دانه کوچک بیضوی است . تکثیر از طریق بذر ، بیشتر در مناطق جنوبی ایران مثل اهواز رونق زیادی دارد . کل دوره رویشی گیاه 90 تا 100 روز است.

جمع آوری محصول کمی قبل از باز شدن میوه یعنی 4 تا 6 هفته پس از خاتمه گل دادن انجام می شود . در این حالت گیاه از 10 سانتیمتری خاک چیده می شود ، سپس به انبار منتقل می شود . بعد از اینکه رطوبت گیاه به حداقل خود رسید ( حدودا یک هفته) با چوب مخصوصی ضرباتی به قسمت هوایی گیاه وارد می شود . این عمل باعث می شود که بذرها جدا شده و روی زمین بریزد . بعد از اینکه مطمئن شدند میوه ای روی گیاه وجود ندارد ، کاه و کلش را جدا کرده و بذرهای آن را جمع آوری می کنند . برای استخراج روغن ابتدا دانه ها را در آب می شویند تا گرد و خاک احتمالی و مواد رنگی گرفته شود . سپس با وسیله ای پوست از بذر جدا می شود و مرحله بعدی وارد کردن این بذرها با پوسته ها در داخل آب است . بذرها به علت سنگینی ته نشین شده و پوسته ها روی آب قرار می گیرند . تفاله یا پوسته بذر استفاده دامی دارد و به عنوان یک ماده مغذی به دام داده می شود . قسمت داخلی یا مواد غذایی داخل بذر ، خاصیت دارویی دارد

 

[آیورودا]

گیاه خشخاش "Papaver somniferum" :

گیاهی است که در کشورهای مختلف به خصوص ایران ، کشت آن تحت نظر دولت است .
گیاهی است علفی از خانواده Papaveraceae یا شقایق . ارتفاع گیاه در صورت مرغوب بودن زمین به 5/1 متر هم می رسد .
برگ ها بزرگ و دندانه دار ، متناوب و شفاف . باگل های درشت واقع در انتهای ساقه است . رنگ گل آن سفید ، قرمز و بنفش است . قسمت دارویی آن کپسول است . شیرابه حاصل از کپسول نارس و دانه آن می باشد . میوه خشخاش کپسول است . در هر کپسول خشخاش معادل 25 تا 30 هزار دانه به بزرگی 1/0 تا 2/0 میلیمتر وجود دارد . به رنگ خاکستری ، قهوه ای و سیاه رنگ است . عمده روش تکثیر این گیاه از طریق بذر است.
دانه ها در اوایل اسفندماه در امتداد یا خطوط کشت با فاصله 60 سانتیمتر از همدیگر کاشته می شوند . زمینی که به عنوان کشت خشخاش در نظر گرفته می شود باید بافت سبک یا کود دار و حاصلخیز باشد . به دلیل ریز بودن بذرها معمولا بذرها در بطری هایی ریخته می شود که در سر بطری چوب پنبه ای قرار می دهند و از وسط چوب پنبه سوراخ ریز ایجاد می کنند و در امتداد شیار حرکت می دهند تا بذر کمی در واحد سطح ریخته شود . اگر بذر زیادی در واحد سطح ریخته شود خطا پذیری خیلی کم است ولی چون گیاه تولید ریشه های مستقیم و عمودی می کند اگر تصمیم به تنک کردن داشته باشیم با مشکل مواجه می شویم . میزان بذر لازم 2 کیلوگرم در هکتار است . زمانی که کپسول گیاه نارس و سبز رنگ است با یک سری تیغ های تیز روی رگه های میوه را خراش داده که در اثر این خراش دهی ، شیرابه ای از کپسول خارج می شود که به عنوان مصارف دارویی و تهیه تریاک استفاده می شود. از هر پایه خشخاش 4 کپسول تولید می شود که در هکتار 200 تا 250 هزار عدد کپسول بوجود می آید . هر پایه ، شاخه های متعددی دارد . دانه خشخاش آلکالوئید کم یا ناچیزی دارد ولی به عنوان غذایی مانند خوش طعم کردن نان و به عنوان تفاله در دامپروری استفاده می شود . برگ های این گیاه مصرف دارویی کمی دارد که زمان جمع آوری قبل از شکفته شدن گل هاست .

از شیرابه سفت شده کپسول های نارس به عنوان آرام کننده دردهای عصبی ، خواب آور ، تعدیل کننده عمل اعصاب ، تسکین سرفه های مزمن و تسکین ناراحتی های دستگاه تنفسی و .... استفاده می شود . گیاه خشخاش در مناطق خشک و نیمه خشک کشت و کار می شود و یک گیاه تقریبا سازگار به کم آبی است . دوره آبیاری برای این گیاه از 12 روز تا 15-16 روز است .

گیاه گزنه "Urtica dioica" :

گیاهی است مخصوص مناطق مرطوب و سایه دار و در مناطق مخروبه باغ ها و نقاط مرطوب به وفور دیده می شود . ساقه چهار گوش و ارتفاع آن 50 سانتیمتر تا 1 متر است . سرتاسر پیکر گیاه از یکسری تارها یا کرک های مخروطی شکل پوشیده شده است که به محض اینکه دست یا اعضاء مختلف بدن با این گیاه ارتباط برقرار می کند سریعا کرک ها وارد پوست شده و ماده مؤثره وارد بدن می شود .
با بررسی هایی که به عمل آمده است از لحاظ ترکیبات شیمیایی تقریبا مثل زهر زنبور است . لذا به افرادی که رماتیسم دارند توصیه می شود از این گیاهان استفاده کنند ( تماس با سطح بدن ) . از ریشه خزنده گیاه و پاجوش ها جهت تکثیر استفاده می شود . گزنه به علت مصارف درمانی و مخصوصا صنعتی ( تهیه کلروفیل ) در بعضی از مناطق پرورش داده می شود . استخراج کلروفیل از برگ ها راحت تر است . از برگ های تازه و جوان این گیاه استفاده های غذایی در بعضی از مناطق ( اسفناج ) می شود .

گل آذین آن بعد از ظاهر شدن گل و قبل از تشکیل میوه ، چیده می شود و به صورت له شده با تخم مرغ آب پز به عنوان تغذیه پرندگان و طیور مورد استفاده قرار می گیرد .
فاصله خطوط کاشت 40 سانتیمتر و فاصله هر پایه با پایه بعدی 20 سانتیمتر است . در زمین هایی که بافت سبک و رطوبت کافی داشته باشند ، تکثیر گیاه به آسانی انجام می شود .

گیاه بو مادران "Achilla millefolium" :

گیاهی است دارویی و ارزنده . قسمت دارویی گیاه سرشاخه گلدار است به همراه برگ و به عنوان بند آورنده خون و درمان بیماری های عصبی و ... کاربرد دارد .
گیاهی است چند ساله از تیره کاسنی ، ساقه به ارتفاع 20 تا 90 سانتیمتر که در دشت ها و دامنه ها به صورت وحشی دیده می شود . برگ مستقیما به محور شاخه چسبیده است و بدون دمبرگ است و پوشیده از کرک های باریک . کاپیتول های این گیاه منفرد و کوچک هستند و به صورت مجتمع بر روی گیاه دیده می شود . گل های زبانه ای و سفید رنگ در کنار و گل های لوله ای در وسط کاپیتول وجود دارد . پرورش آن به علت پراکندگی زیاد آن در سطح مراتع کمتر انجام شده است .

در برخی از مناطق از ریشه گیاه نیز به عنوان دارویی استفاده می شود .

گیاه بابونه "Anthemis nobilis" :

گیاهی چند ساله از خانواده کاسنی است که ارتفاع آن 30 سانتیمتر است و به حالت کم و بیش خزنده است . برگ های دارای بریدگی های باریک و متعدد هستند . کاپیتول به صورت منفرد ( کاپیتول ها کنار هم نیستند ) که در خرداد ماه تا مرداد ماه تولید گل می کنند . از این گیاه به عناوین مختلف استفاده می شود : به عنوان تب بر ، تسکین دهنده دردهای عصبی ناحیه کمر و ... .
این گیاه بومی نواحی جنوبی اروپا است . در نوع وحشی ، کاپیتول ها به دلیل کم بودن گل های زبانه ای برای مصارف درمانی قابل توجه نیست ولی پایه های پرورشی آن دارای کاپیتول هایی با گل های فراوان است . تکثیر گیاه با سوش های جوانه دار و بذر انجام می شود . فاصله خطوط کاشت 60 سانتیمتر و فاصله هر پایه با پایه بعدی 30 سانتیمتر است . این گیاه در آب و هوای گرم بهتر رشد می کند ، یعنی هوا نباید خیلی سرد باشد . بافت خاک متوسط برای این گیاه مناسب است . در هنگام برداشت محصول کاپیتول ها نباید کاملا شکفته باشند ( نیمه شکفته ) . میزان محصول 1200 کیلوگرم در هکتار است .

گیاه زیره سیاه "Carm carvi" :

مصارف دارویی برای این گیاه : جهت رفع ناراحتی های روده ، نیرو دهنده ، هضم کننده ، باد شکن و زیاد کنده شیر استفاده می شود .
در ایران به عنوان غذایی نیز استفاده می شود . پرورش این گیاه در کشورهای هلند ، آلمان ، روسیه ، انگلستان و ... متداول است .
از میوه له شده این گیاه حدودا 7% اسانس تهیه می شود ( درصد اسانس ، بالاست ) . گیاهی است یکساله یا دوساله که با توجه به منطقه ، فرق می کند . از خانواده جعفری بوده ، ساقه های بی کرک و شفاف به ارتفاع 30 تا 60 سانتیمتر دارد . برگ ها سبز روشن و گل ها کوچک و سفید رنگ هستند و به صورت چتر مرکب قرار دارند که از مشخصات این خانواده است .
تکثیر انبوه در زمنیه ایی که کاملا شخم خورده اند انجام می شود . مقدار میوه یا بذر 8 تا 10 کیلوگرم در هکتار است . در اسفند ماه تا اواخر فروردین ماه کشت انجام می شود . فاصله هر پایه با پایه بعدی 20 تا 30 سانتیمتر است . برداشت محصول در تیر ماه است . برای این کار ، گیاه از نزدیکی های سطح خاک چیده می شود و با کمک ضرباتی که به گیاه وارد می شود ، بذر جدا می شود . میزان تولید بذر در هکتار 1000 تا 1500 کیلوگرم است .

گیاه گلرنگ "Carthamus tinctorius" :

گیاهی است از خانواده کمپوزیته و فقط گل لوله ای دارد . کاپیتول های درشت گلرنگ دارای ماده زرد رنگ و ماده قرمز رنگ به نام کارتامین می باشد . از گل های این گیاه جهت رنگین کردن مواد غذایی مثل نان ، سوهان و ... استفاده می شود . گیاهی است که منشا اصلی آن کشور عربستان است . اثر درمانی گیاه گلرنگ از دانه آن به عنوان مسهلی و حلال و ... می باشد . ساقه به ارتفاع 30 تا 60 سانتیمتر ، برگ ها دندانه دار منتهی به یک خار نازک و نوک تیز می باشند . کاپیتول ها درشت و به شکل منفرد در انتهای شاخه یا انشعابات آن ظاهر می شود . بذر این گیاه بدلیل داشتن پوسته سخت ، باید قبل از کاشت ، 24 ساعت در آب خیسانده شود . سپس در زمین هایی که زراعی اند و قبلا آماده شده اند ، در عمق 2 تا 3 سانتیمتری کشت شوند . خاک مرغوب و آفتاب گیر و بافت های لومی ، بهترین خاک جهت کشت این گیاه است . زمان تنک کردن این گیاه وقتی است که هر گیاه تعدادی برگ تولید کرده باشد و فاصله هر پایه با پایه بعدی باید بعد از تنک کردن 20 تا 30 سانتیمتر باشد . کل دوره رشد گیاه 115 تا 150 روز است . برداشت محصول بعد از تولید یا به گل نشستن گیاه انجام می شود . از ویژگی های این گیاه اینست که به هیچ وجه ، حتی بعد از رسیدن گیاه ، بذر بر روی زمین نمی ریزد و به دلیل خاردار بودن کاپیتول ، پرندگان نیز نمی توانند از بذر آن ها استفاده کنند .

گیاه گاو زبان "Borago officinalis" :

گیاهی است علفی از تیره گاو زبان ، ساقه به ارتفاع 30 تا 70 سانتیمتر ، برگ ها پوشیده از تارهای خشن ، به شکل بیضوی و منتهی به دمبرگ در قاعده می باشد ، گل ها به رنگ قرمز مایل به بنفش هستند . گاو زبان به صورت بومی در مناطق مدیترانه ای دیده می شود . قسمت دارویی این گیاه سرشاخه گلدار است . به عنوان نرم کننده ، آرام کننده ، تصفیه کننده خون ، رفع ناراحتی های پوستی و زکام و ... استفاده می شود . تکثیر این گیاه در زمین های مرغوب شخم خورده و حاصلخیز توسط میوه انجام می شود . ( میوه ناشکوفا است ) ابتدا در پاییز یا بهار دانه گیاه در خزانه کشت می شود ، سپس گیاه را در زمین اصلی به طوری که فاصله هر پایه با پایه بعدی 30 سانتیمتر باشد ، کشت می دهند . فاصله ردیف ها هم حدودا 60 تا 70 سانتیمتر است . برداشت گیاه زمانی انجام می شود که گیاه به گل رفته باشد در این زمان ساقه گیاه را از قاعده قطع می کنند و به شکل بسته های کوچک آماده کرده و در جریان هوای آزاد ، خشک می کنند . اولین برداشت محصول در اواخر خرداد ماه انجام می شود . این عمل تا چند هفته بعد از شکفتن گل ادامه پیدا می کند . از هر هکتار زمین زراعی 900 تا 1100 کیلوگرم سرشاخه های گلدار خشک شده به دست می آید .