عقربه‌ی بزرگ
دارد از مدارِ « دوستت دارم »
پرت می‌شود بیرون،
کاری بکن؛
حتا به دروغ!
دارد از مدارِ « دوستت دارم »
پرت می‌شود بیرون،
کاری بکن؛
حتا به دروغ!
رضا کاظمی
- شروع کننده موضوع naghmeirani
- تاریخ شروع
حُرمتِ گل‌سرخ
وقتی میان دست‌هات شکست
من، تمام شده بودم.
باقی؛ تلاشی بودْ بی‌هوده!
وقتی میان دست‌هات شکست
من، تمام شده بودم.
باقی؛ تلاشی بودْ بی‌هوده!
چشمِ خورشید را درآورده‌ای با چشم‌هات
این‌طور که سُرمه کِشیده‌ای!
این‌طور که سُرمه کِشیده‌ای!
« میدانِ گُل‌ها »، / میانِ شهری سیمانی. // عجیبْ حکایتی‌ستْ عشق!
به خنده‌هات
به چالِ گونه‌هات
گاهی می‌شود سوگند خورد؛
اما به چشم‌هاتْ
همیشه!
به چالِ گونه‌هات
گاهی می‌شود سوگند خورد؛
اما به چشم‌هاتْ
همیشه!
در دلَم بمان!
آخرین ویرایش:
این‌قدر سَرَک نکش!
خیالی بیش نیستْ مردی که از خیابان می‌گذرد.
من؛ نشانیِ خانه‌اَت را هم از یاد بُرده‌اَم
خروسخوانِ هر سَحَر
مادر؛ میانِ آینه‌های سجاده می‌نشیند،
صبحانه می‌خورد
بعد، سایه‌های خیس - نیمه‌خشک را
از اطراف خانه می‌چیند، اتو می‌کند
و با ماه، که دیگر نیست
از تو حرف می‌زند.
می‌گوید پنجره‌ای که قرار است بیاوری
با ما قسمت خواهد کرد!
*
خروسخوانِ هر سحر
مادر به دلَ‌ش بَرات می‌شود که باد خواهد آمد
و چیزی، نشانی؛ حتا جای پایی
از تو می‌آورد.
دلِ مادر صاف است، مثل آسمان
تو که می‌دانی، نه؟!
مادر؛ میانِ آینه‌های سجاده می‌نشیند،
صبحانه می‌خورد
بعد، سایه‌های خیس - نیمه‌خشک را
از اطراف خانه می‌چیند، اتو می‌کند
و با ماه، که دیگر نیست
از تو حرف می‌زند.
می‌گوید پنجره‌ای که قرار است بیاوری
با ما قسمت خواهد کرد!
*
خروسخوانِ هر سحر
مادر به دلَ‌ش بَرات می‌شود که باد خواهد آمد
و چیزی، نشانی؛ حتا جای پایی
از تو می‌آورد.
دلِ مادر صاف است، مثل آسمان
تو که می‌دانی، نه؟!
ستاره ها !
کدام تان باران می شوید برایم
به پیراهنم شکوفه ببارید
باغِ گل شوید؟
کدام تان گل سرخ
تا میان دست هایم برویید
از چشم هایم شعله بکشید؟
و کدام تان قاصدک
تا بر پلک هام بنشینید نرم
کنار گوشم زمزمه کنید: که تا برسد
چه قدر فاصله مانده؟
آه!
تمام شهر
در خواب وُ من هنوز
با ستاره ها بیدارم.
( رضا کاظمی/ 87 )