رافضه در احادیث اهل بیت (ع)
رافضه اصطلاحی سیاسی است که طاغوتیان بنی امیه و بنی عباس بر ضدّ مخالفانشان ، خصوصاً اهل بیت (ع) استفاده می کردند. این لقب با گذشت زمان تغییر کرد و تنها شامل اهل بیت (ع) گردید. امّا واقعیت این است که با نگاهی به اخبار وارده از اهل بیت (ع) بسیاری از ابهامات پیرامون مفهوم رافضه روشن می شود.
ابو بصیر ، از اصحاب امام باقر و امام صادق (ع) می گوید: به ابا جعفر (ع) گفتم: فدایت شوم. کسانی که خون و اموال ما را مباح می دارند و ما را مورد شکنجه قرار می دهند، ما را به این نام می خوانند. فرمود: به چه نامی؟ گفتم: رافضه. ابا جعفر (ع) فرمود: هفتاد تن از لشکر فرعون وی را ردّ کردند و به سمت موسی آمدند، پس موسی آنان را رافضه نامید، خدای تعالی به او وحی کرد: "این نام را در تورات برای آنان ثبت کن؛ زیرا من آنان را به خودم نسبت دادم"، بدانید که خدا با این اسم شما را به خودش منسوب کرده است.[1]
در همین منبع از عتیبه نی فروش از قول امام صادق (ع) آمده که فرمودند : " و الله اسم مبارکی است که خدا به شما داده تا زمانی که به قول ما متمسّک می شوید و بر ما دروغ نسبت نمی دهید".
در تفسیر منسوب به امام حسن عسکری (ع) چنین آمده:" به امام صادق (ع) گفتند: "عمّار الدهنی امروز نزد ابن ابی لیلا قاضی کوفه خواست که شهادت بدهد. قاضی به او گفت: برخیز ای عمّار! شهادت تو قبول نمی شود، زیرا تو رافضی هستی. عمّار برخاست در حالی که بدنش می لرزید و گریه می کرد. ابن ابی لیلا به او گفت: تو اهل علم و حدیث هستی، اگر از کلمه رافضی بدت می آید، از رافضه بیزاری بجوی. عمّار به او گفت: ای مرد! به خدا سوگند! گریه من به سبب آنچه که تو فکر کردی نیست، من به خاطر تو و خودم می گریم ، بر خودم می گریم؛ زیرا تو به من نسبت شریفی دادی که اهل آن نیستم، گمان کردی که من رافضی ام، وای بر تو! زیرا امام صادق به من گفت: اولین کسانی که به نام رافضه نامیده شدند ساحرانی بودند که وقتی معجزه عصای موسی را دیدند، به او ایمان آوردند و پیرو او شدند و دستور فرعون را ردّ و رفض کردند و تسلیم شکنجه او شدند و فرعون آنان را رافضه نامید، زیرا دین او را ردّ کردند.
رافضی کسی است که هر آنچه را که خدا از آن کراهت دارد ردّ کند و هر آنچه را که خدا امر کرده انجام دهد، و امّا در زمان ما چنین شخصی یافت می شود؟ به حال خودم گریه کردم از خوف اینکه خدا بر قلبم آگاه شود در حالی که این اسم شریف بر من گذاشته شده، آنگاه مرا سرزنش کند و بگوید: "ای عمّار! آیا همانطور که به تو گفته شده امور باطل را ردّ کردی و طاعات را انجام دادی؟" و این مانع رسیدن من به درجات والا و موجب عقاب خداوند خواهد بود، مگر اینکه مولایم مرا با شفاعت خود نجات دهد. امّا بر تو می گریم از بزرگی دروغی که در نامیدن من به رافضه مرتکب شدی، بر تو می ترسم از عذاب خدای تعالی که برترین اسامی را پست ساختی، چگونه جسم تو عذاب خدا را به خاطر این کلمه ای که گفتی تحمل خواهد کرد؟" آنگاه امام صادق(ع) فرمود: اگر گناهان عمّار به اندازه آسمانها و زمین بود، با این سخنان از بین رفته است. خداوند با این کلمات آنقدر بر حسنات او می افزاید که حسنه هر کلمه او هزاران بار بزرگتر از همه دنیا باشد."[2]
از آنچه گفته شد بر می آید که وهابیت و طاغوتیان اسلافشان از عنوان رافضه معنی بد آن را در نظر دارند و از آن در محکوم کردن پیروان تشیع استفاده می کنند، در حالی که رافضه با معانی که در ردّ و ستیز با ظلم و استبداد و قبول حق در بر دارد، عنوان صحیحی برای شیعیان است، چرا که کلمه شیعه به معنی اطاعت و تبعیت است: و منظور، تبعیت از سنّت رسول (ص) در حدیث ثقلین که شیعه و سنی در آن اتفاق نظر دارند، فرموده و در صحیح مسلم در باب فضائل امام علی آمده: "من در میان شما دو چیز می گذارم که تا زمانی که از آن دو پیروی کنید هرگز بعد از من گمراه نخواهید شد، آن دو کتاب خدا و عترت و اهل بیتم هستند که خداوند به من خبر داده که این دو از هم جدا نمی شوند تا اینکه نزد حوض کوثر بر من وارد شوند".
بنابراین تبعیت از اهل بیت، بعد از پیامبر یک واجب شرعی محسوب می شود و رافضی مذموم کسی است که تمسّک به اهل بیت (ع) که امر رسول خداست را ردّ کند. کلام امام شافعی در این مورد بهترین دلیل بر برائت رافضه از نسبتهای سوء و طعنه هایی است که در دین شیعه روا می دارند یا اینکه می گویند رافضه حق را ردّ نمو ده اند.
