ایمنوسیتوشیمی برمبنای ایجاد پیوند بین ایمنوگلوبولین ها با موادی است که بتواند آنها را با میکروسکوپ قابل رویت کند.در این روش به طور معمول از موادی که بتواند ایمنوگلوبولین ها را به حالت فلوئورسان درآورند استفاده می شود.
از روش ایمنوسیتوشیمی اغلب برای شناسایی پروتئین های اختصاصی و سایر ماکرومولکول هایی که نقش پادتنی(آنتی کری)دارند استفاده می شود.پادتن ها به طور معمول پروتئین هایی از گروه گلوبولین ها(ایمنوگلوبولین ها)هستند که در برابر ورود وتاثیر پادگن به بدن در پلاسما و مایعات بافتی ایجاد می شوند.
غالبا سه روش برای نشاندار کردن پادتن ها به کار میرود:
1) پیوند با ترکیبات فلوئورسان: با این روش میتوان جایگاه پادگن های اختصاصی را با استفاده از میکروسکوپ فلوئورسان تشخیص داد.
2) پیوند با یک آنزیم: این روش،ردیابی پادتن های نشاندار را به کمک سیتوشیمی آنزیم قراردادی امکان پذیرمی سازد.(آنزیمی که بیش از همه به کار میرود پراکسیداز است)
3) پیوند بایک الکترون متراکم که در میکروسکوپ الکترونی قابل ردیابی است: پروتئینی سرشار از آهن به نام فریتین یا ذرات طلا اغلب به عنوان شاخص پادتن به کار میرود.در میکروسکوپ الکترونی تعیین مکان پادتن های متصل به فریتین الکترون متراکم یا طلا به سهولت امکان پذیر است.
به منظور تعیین مکان پادگن،دو روش مستقیم و غیرمستقیم در ایمنوسیتوشیمی وجود دارد.
1) روش مستقیم: برش هایی از بافت مشکوک به داشتن پادگن (مادهX) در محلولی از پادتن نشاندارشده مناسب خوابانده می شود.پادتن به طور اختصاصی با مادهX وارد واکنش شده ترکیبی را ایجاد می کند که با میکروسکوپ قابل بررسی است. محل تشکیل این ترکیب همان پادتن مورد نظر می باشد.
2) روش غیر مستقیم: ابتدا پادگن X به بدن جانوری مثل خرگوش تزریق می شود در نتیجه در بدن خرگوش پادتن مربوط به آن ایجاد می شود.پادتن خرگوش به جانور دیگری مثل بز یا گوسفند تزریق میگردد و موجب تشکیل پادتنی جدید (پادپادتن خرگوش) توسط بز یا گوسفند می شود.
اگر برش نمونه های دارای پادگن X را با پادتن خرگوش که نشاندار نیست به مدت کافی تماس دهیم و پس از شستشو به آن پادپاتن نشاندارشده خرگوش را بیافزاییم جایگاه
پروتئین X (پادگن) به کمک مشاهده میکروسکوپی قابل تشخیص می گردد. برتری این روش این است که به دلیل اتصال تعداد زیادی مولکول های پادپاتن نشاندار بر مجموعه پادگن، پادتن غیر نشاندار حساسیت روش تا حد زیادی افزایش می یابد و با سهولت محل پادگن x مشخص می شود.
از روش ایمنوسیتوشیمی اغلب برای شناسایی پروتئین های اختصاصی و سایر ماکرومولکول هایی که نقش پادتنی(آنتی کری)دارند استفاده می شود.پادتن ها به طور معمول پروتئین هایی از گروه گلوبولین ها(ایمنوگلوبولین ها)هستند که در برابر ورود وتاثیر پادگن به بدن در پلاسما و مایعات بافتی ایجاد می شوند.
غالبا سه روش برای نشاندار کردن پادتن ها به کار میرود:
1) پیوند با ترکیبات فلوئورسان: با این روش میتوان جایگاه پادگن های اختصاصی را با استفاده از میکروسکوپ فلوئورسان تشخیص داد.
2) پیوند با یک آنزیم: این روش،ردیابی پادتن های نشاندار را به کمک سیتوشیمی آنزیم قراردادی امکان پذیرمی سازد.(آنزیمی که بیش از همه به کار میرود پراکسیداز است)
3) پیوند بایک الکترون متراکم که در میکروسکوپ الکترونی قابل ردیابی است: پروتئینی سرشار از آهن به نام فریتین یا ذرات طلا اغلب به عنوان شاخص پادتن به کار میرود.در میکروسکوپ الکترونی تعیین مکان پادتن های متصل به فریتین الکترون متراکم یا طلا به سهولت امکان پذیر است.
به منظور تعیین مکان پادگن،دو روش مستقیم و غیرمستقیم در ایمنوسیتوشیمی وجود دارد.
1) روش مستقیم: برش هایی از بافت مشکوک به داشتن پادگن (مادهX) در محلولی از پادتن نشاندارشده مناسب خوابانده می شود.پادتن به طور اختصاصی با مادهX وارد واکنش شده ترکیبی را ایجاد می کند که با میکروسکوپ قابل بررسی است. محل تشکیل این ترکیب همان پادتن مورد نظر می باشد.
2) روش غیر مستقیم: ابتدا پادگن X به بدن جانوری مثل خرگوش تزریق می شود در نتیجه در بدن خرگوش پادتن مربوط به آن ایجاد می شود.پادتن خرگوش به جانور دیگری مثل بز یا گوسفند تزریق میگردد و موجب تشکیل پادتنی جدید (پادپادتن خرگوش) توسط بز یا گوسفند می شود.
اگر برش نمونه های دارای پادگن X را با پادتن خرگوش که نشاندار نیست به مدت کافی تماس دهیم و پس از شستشو به آن پادپاتن نشاندارشده خرگوش را بیافزاییم جایگاه
پروتئین X (پادگن) به کمک مشاهده میکروسکوپی قابل تشخیص می گردد. برتری این روش این است که به دلیل اتصال تعداد زیادی مولکول های پادپاتن نشاندار بر مجموعه پادگن، پادتن غیر نشاندار حساسیت روش تا حد زیادی افزایش می یابد و با سهولت محل پادگن x مشخص می شود.