یکی از ترفندهایی که پس از انقلاب باب شد، کاربرد کلمات عربی برای خام کردن آخوندها بود. بلغور کردن کلمات عربی نشانهی وجاهت دینی شد، مثل تسبیح به دست گرفتن – که نماد ریاکاری است مخصوصاً بیموقع و بیقصد ذکر گفتن -، ریش گذاشتن، پیرهن یقهی آخوندی پوشیدن. یکی از سرچشمههای تباهی زبان فارسی پس از انقلاب همین گرایش به کاربرد کلمات عربی بدون فهم معنای درست آن است در زبان برخی روزنامهنگاران، سیاستمداران یا کارمندان و کارگزاران دولت. همچنین، میل به قلمبه سلمبه حرف زدن و نوشتن که در نهایت هیچ معنایی از آن درنیاید.