مشاعرۀ سنّتی

[anahita shams]

نازنینا ما به نازِ تو جوانی داده ایم
دیگر اکنون با جوانان ناز کن با ما چرا؟

از عشق تو سهم من ،همواره همين بوده است
رسوايي و حيراني ، حيراني و رسوايي

 

[laleh_a]

یاد بگذشته به دل ماند، دریغ
نیست یاری که مرا یاد کند
دیده ام خیره به گشت و نداد
نامه ای تا دل من شاد کند

 

[anahita shams]

یاد بگذشته به دل ماند، دریغ
نیست یاری که مرا یاد کند
دیده ام خیره به گشت و نداد
نامه ای تا دل من شاد کند

در نیابد حال پخته هیچ خام
پس سخن کوتاه باید والسلام

 

[naghmeirani]

یاد بگذشته به دل ماند، دریغ
نیست یاری که مرا یاد کند
دیده ام خیره به گشت و نداد
نامه ای تا دل من شاد کند

دمي با دوست در خلوت،به از صد سال در عشرت
مـن آزادي نـمي خواهم كـه با يـوسف بـه زنـدانـم.

 

[anahita shams]

دمي با دوست در خلوت،به از صد سال در عشرت
مـن آزادي نـمي خواهم كـه با يـوسف بـه زنـدانـم.

محرم این هوش جز بیهوش نیست
مر زبان را مشتری جز گوش نیست

 

[naghmeirani]

محرم این هوش جز بیهوش نیست
مر زبان را مشتری جز گوش نیست

تا تو مراد من دهي كشته مرا فراق تو
تا تو به داد من رسي من به خدا رسيده ام

 

[Mehr noosh]

مفلسانيم و هواي مي و مطرب داريم[FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]آه اگر خرقه پشمين به گرو نستانند[/FONT]

 

[naghmeirani]

مفلسانيم و هواي مي و مطرب داريم
[FONT=&quot]آه اگر خرقه پشمين به گرو نستانند[/FONT]

[FONT=arial,helvetica,sans-serif]دلتنگم، آنچنان که اگر بینمت به کام[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]خواهم که جاودانه بنالم به دامنت[/FONT]

 

[laleh_a]

تا توانی رفع غم از چهره غمناک کن
در جهان گریاندن آسان است، دلی را شاد کن

 

[Mehr noosh]

تو بر خویشتن بر میفزای رنج
که ما بر گشادیم درهای رنج

 

[anahita shams]

تا توانی رفع غم از چهره غمناک کن
در جهان گریاندن آسان است، دلی را شاد کن

منعم مکن از صحبت احباب که بلبل
تا جان بودش باز نیاید ز بهاران

 

[Mehr noosh]

تا توانی رفع غم از چهره غمناک کن
در جهان گریاندن آسان است، دلی را شاد کن

نیست امروز شکست دلم از چشم پرآب
دایم این خانه خرابست ازین خانه خراب

 

[anahita shams]

بالایی رو بیخیال

 

[anahita shams]

نیست امروز شکست دلم از چشم پرآب
دایم این خانه خرابست ازین خانه خراب

به جان رسید فلک از دعا و ناله من
فلک دهان خود اندر ره دعا بگشاد

 

[laleh_a]

در عالم عشق اولین دیدار
در خاطره چون بهار می ماند
تابستان گرمی تمنا هاست
پاییز به انتظار می ماند
آن سوز که سردی زمستان راست
ما را به فراق یار می ماند

 

[naghmeirani]

تو بر خویشتن بر میفزای رنج
که ما بر گشادیم درهای رنج

جهانم زیباست،
جامه ام دیباست،
دیده ام بیناست،
زبانم گویاست،
قفسم طلاست،
به این ارزد که دلم تنهاست؟

 

[@ RESPINA @]

به جان رسید فلک از دعا و ناله من
فلک دهان خود اندر ره دعا بگشاد

در میان دو درخت گل یاس
شاعری تابی می بست

 

[anahita shams]

در میان دو درخت گل یاس
شاعری تابی می بست

تو حكيمي تو عظيمي تو كريمي تو رحيمي
تو برازنده فضلي و سزاوار ثنايي

 

[Mehr noosh]

توفریب سراب تن خوردی
در بیابن جان سراب نبود
ز آتش جهل,سوخت خرمن ما
گنه برق و آفتاب نبود

 

[Mehr noosh]

یاران مفید بود بسی یاری رقیب
وصلم نصیب شد ز مددکاری رقیب

 

[anahita shams]

یاران مفید بود بسی یاری رقیب
وصلم نصیب شد ز مددکاری رقیب

به پای شوق گر این ره به سر شدی حافظ
به دست هجر ندادی کسی عنان فراق

 

[anahita shams]

به پای شوق گر این ره به سر شدی حافظ
به دست هجر ندادی کسی عنان فراق

قصه شيرين عشقم رفت از خاطر ولي
كوهي از اندوه و ناكامي به فرهادم رسيد

 

[naghmeirani]

به پای شوق گر این ره به سر شدی حافظ
به دست هجر ندادی کسی عنان فراق

قصۀ عشق بیاموز ز پروانه و شمع
کاین به جان سوخته و ،آن بگداز ست هنوز

 

[Mehr noosh]

زان یار دلنوازم شکریست با شکایت

گر نکته دان عشقی بشنو تو این حکایت

بی مزد بود و منت هر خدمتی که کردم

یا رب مباد کس را مخدوم بی عنایت

رندان تشنه لب را آبی نمی دهد کس

گویی ولی شناسان رفتند از این ولایت

در زلف چون کمندش ای دل مپیچ کانجا

سرها بریده بینی بی جرم و بی جنایت

در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود

از گوشه ای برون آی ای کوکب هدایت

از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود

زنهار از این بیابان وین راه بی نهایت

ای آفتاب خوبان می جوشد اندرونم

یک ساعتم بگنجان در سایه عنایت

این راه را نهایت صورت کجا توان بست

کش صد هزار منزل بیش است در بدایت

هر چند بردی آبم روی از درت نتابم

جور از حبیب خوشتر کز مدعی رعایت

 

[Mehr noosh]

زان یار دلنوازم شکریست با شکایت

گر نکته دان عشقی بشنو تو این حکایت

بی مزد بود و منت هر خدمتی که کردم

یا رب مباد کس را مخدوم بی عنایت

رندان تشنه لب را آبی نمی دهد کس

گویی ولی شناسان رفتند از این ولایت

در زلف چون کمندش ای دل مپیچ کانجا

سرها بریده بینی بی جرم و بی جنایت

در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود

از گوشه ای برون آی ای کوکب هدایت

از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود

زنهار از این بیابان وین راه بی نهایت

ای آفتاب خوبان می جوشد اندرونم

یک ساعتم بگنجان در سایه عنایت

این راه را نهایت صورت کجا توان بست

کش صد هزار منزل بیش است در بدایت

هر چند بردی آبم روی از درت نتابم

جور از حبیب خوشتر کز مدعی رعایت

تو او را پذیرفتی و دینش را
بیاراستی راه و آیینش را

 

[naghmeirani]

تو او را پذیرفتی و دینش را
بیاراستی راه و آیینش را

[FONT=arial,helvetica,sans-serif]اگر از دست وجودت[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]به ستوه آمده باشی[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]به کجا خواهی رفت؟ ... آسمان، شاید![/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]و که را خواهی جُست؟ ... آن خدا، شاید![/FONT]​

 

[Mehr noosh]

[FONT=&quot]دلم بجو كه قدت همچو سرو دلجوي است[/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]سخن بگو كه كلامت لطيف و موزون است[/FONT]​

 

[naghmeirani]

[FONT=&quot]دلم بجو كه قدت همچو سرو دلجوي است[/FONT]


[FONT=&quot]سخن بگو كه كلامت لطيف و موزون است[/FONT]​

تا چندخواهی عشق ،دردِ بی دوا را
تا کی به جان باید خریدن این بلا را؟

 

[sh85]

تحمل کن ای ناتوان از قوی
که روزی توانا تر از وی شوی

 

[naghmeirani]

تحمل کن ای ناتوان از قوی
که روزی توانا تر از وی شوی

یکدل و این همه غم،یک نگه و اینهمه اشک
آسمان تار شد از تیرگیِ اخترِ ما